Σήμερον, ἡ φιλοσοφία τῆς χριστιανικῆς ἐκκλησίας (!) διά τρόπον σκέψεως, εἶναι ὁ ΜΙΣΕΛΛΗΝΙΣΜΟΣ

Σήμερον, ἡ φιλοσοφία τῆς ἐκκλησίας (!) ἐπιτρέπει τήν ὀνοματοδοσίαν ἀκόμη καί ἀρχαιοελληνικοῦ:  Δυνατόν δηλαδή, ὁ χριστιανός πού τό φέρει νά ἁγιάσει, ἐντάσσοντας τό ὄνομα στόν κύκλον τῶν Ἁγίων! Αὐτό ἀποτελεῖ ἀνεκπλήρωτη ὑπόσχεσιν τῆς ἐκκλησίας καί περίτρανα ἀποδεικνύεται ἀπό τό Ὠρολόγιον τό Μέγα τοῦ 1996:  Ἀφηρέθησαν ἀπό αὐτό 59 ὀνόματα νέων ἁγίων πού ἦσαν ἤδη ἐνταγμένα στό Ὡρολόγιον τοῦ 1993, τῆς ἐκδόσεως Ἀποστολικῆς Διακονίας τῆς Ἑκκλησίας τῆς Ἑλλάδος.
 Ἡ ἀνθελληνική δηλαδή συμπεριφορά, ξανά… πρός τήν δόξα τραβᾶ!  Παρά δηλαδή τήν παραδοχήν, πώς ὁ Χριστιανισμός γονιμοποιήθηκε ἀπό τόν Ἑλληνικόν τρόπον σκέψεως, ὁ ΜΙΣΕΛΛΗΝΙΣΜΟΣ τῶν  ἰεραρχῶν παραμένει ὡς κατάλοιπον τοῦ παρελθόντος. Ἐξοβελίζει –παντί τρόπω– τά  ἀρχαιοελληνικά ὀνόματα!

 Ἡ ἀντιπάθεια πρός κάθε τί τό Ἑλληνικόν εἶναι ὑποβόσκουσα καί δεδομένη εἰς τούς αὐτοδιορισμένους ὑπερασπιστάς τῆς  Ἑλλάδος. Παραμένει πρόσφατη ἡ ἐντολή τοῦ μητροπολίτου Δημητριάδος –πρός τό χριστεπώνυμον πλῆθος– νά βαπτίζουν τά τέκνα των μέ χριστιανικά ὀνόματα ὥστε νά ἐκλείψουν κάποτε τά μυσαρά Ἀριστοτέλης, Πλάτων, Θαλῆς, Θεμιστοκλῆς κ.ἄ.
 Θά πληθύνουν ἔτσι οἱ Βαρβάρες, Παχούμιοι, Παφνούτιοι, Πατάπιοι, Σοφονίες καί Σαλώμες… Ποίοι τῶν ταγῶν, μᾶς ὀφείλουν ἐνημέρωσιν πρός τοῦτο;
 Κατ΄ οὐσίαν ὅμως, ἡ πίεσις γονέων καί ἀναδόχων ἐπέβαλε παρέκκλησιν ἀπό  τῆς χριστιανικῆς παραδόσεως. Ἀγνοῶ δέ πώς θά λειτουργήσει ὁ πρεσβύτερος, ἄν ὁ ἀνάδοχος ἐπιθυμεῖ τό ὄνομα: Ζεύς!
Στήν ἁγία γραφή ὅμως γενέθλιαι καί ὀνομαστικαί ἑορταί  δέν συνιστῶνται.  Οὕτω καί τάΧριστούγεννα –ὡς ἑορτή τῶν  γενεθλίων τοῦ Σωτῆρος– δέν ἑορτάζοντο τά 300 πρῶτα χρόνια.
Ἡ τήρησις δέ τῶν γενεθλίων καταδικαζόταν ὡς ἕνα εἰδωλολατρικόν ἔθιμον ἀπεχθές εἰς τούς χριστιανούς. Τό296 ο Χριστιανός ἀπολογητής Ἀρνόβιος χαρακτήριζε τούς  “εἰδωλολάτρας”  ὡς γελοίους ὅταν ἑόρταζον τά γενέθλια τῶν Θεῶν των διότι –κατά τήν ἄποψίν του– δέν ἅρμοζε εἰς θεόν νά ἔχη ἔρθει στην ζωή καθορισμένην ἡμερομηνίαν ὡς κοινός ἄνθρωπος.
Ὅσους δέ προσεπάθησαν νά ὑπολογίσουν τήν ἀκριβή ἡμερομηνίαν γεννέσεως τοῦ Χριστοῦ, ὁ Κλήμης Ἀλεξανδρείας τούς περιγελᾶ ρωτώντας τους ρητορικά:
Σέ τί χρησίμευαν τέτοιου  εἴδους ὑπολογισμοί;  Παρά ταῦτα ἡ ἐκκλησία τῆς Κων/πόλεως υἱοθετεῖ τήν 25ην  Δεκεμβρίου τοῦ Ἐπισκόπου Ρώμης Λιβερίου (354 μ.χ.) διά τόν  ἑορτασμόν  τῆς  γεννήσεως τοῦ ραβί Τζεσουά στίς 25 Δεκεμβρίου.

Σκοπός νά ἀτονήση ἡ Μεγίστη  ἑορτή τῶν Ἐθνικῶν πού ἐπί χιλιάδας ἐτῶν ἑόρταζον τό Χειμερινόν Ἡλιοστάσιον  καί ἀπέδιδον τιμᾶς εἰς τόν Φωτοδότην Ἀπόλλωνα.

 Τήν ἡμερομηνίαν ταύτην ἐχρησιμοποίουν καί οἱ Ρωμαίοι διά την  ἑορτήν τῶν Σατουρναλίων πρός τιμήν Σατούρνους (Κρόνου), ἀλλά καί πρός τιμήν Μίθρα καί ὄχι μόνον.
 Ὑποκλέπτουν  ἐν συνεχεία:  καθαγιασμόν ὑδάτων, ἐξομολόγησιν  (ἀπό Θρακικά Μυστήρια)  ἀρχήν τρισηλίου θεότητος, σύμβολον Σταυροῦ καί πλεῖστα ἕτερα.

 Τό Πάσχα  δε – τίς πρῶτες δεκαετίες – συνεόρταζον οἱ χριστιανοί μετά τῶν Ἐβραίων καί δή… ἐν ταῖς συναγωγαῖς!

Ἐφόσον παραμένει σταθερά ἡ ἡμερομηνία θανάτου τοῦ Ἰησοῦ, διατί τό Πάσχα ἀποτελεῖ κινητήν ἑορτήν;
Ἀσφαλῶς διά νά  ἀνταποκρίνεται εἰς τό Ἑβραϊκόν Πάσχα πού ἀκολουθεῖ τό Σεληνιακόν τους ἡμερολόγιον.
Καί κατ΄  αὐτόν τόν τρόπον, ἡ ἀνάστασις τοῦ Χριστοῦ, παραμένει  συνδεδεμένη μέ τό Ἑβραϊκόν Πάσχα καί δικαιολογεῖ  ἀπολύτως τόν τίτλον τοῦ  Ἰουδαιοχριστιανισμοῦ.

http://damithalis.wordpress.com/2013