 |
| Νέρωνας, Σενέκας και Σαούλ |
Αρχή και εξάπλωση του συνωμοτικού κινήματος
Ως ιδρυτής του χριστιανισμού φέρεται ο Σαούλ-Παύλος, ένας κατασκευαστής τεντών από την Ταρσό, με ρωμαϊκή υπηκοότητα. Γενικά πιστεύεται ότι ήταν Φαρισαίος, αλλά είναι γεγονός ότι ήταν απόγονος της Ιουδαϊκής οικογενείας του Ηρώδη. Λόγο του περιβάλλοντος του ήταν σε επαφή με ελληνίζουσες και ρωμαϊκές επιρροές φιλοσοφίας. Ο Σαούλ, επηρεασμένος από τον στωικισμό και άλλα αθεϊστικά κινήματα, δεν έβλεπε με καλό μάτι την βαθιά θρησκευτικότητα της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας ούτε την εξάπλωση και επικράτηση της Ελληνικής Θρησκείας, στις επαρχίες της. Απεχθανόταν τον Ελληνικό Πολιτισμό, την μόρφωση και την καλλιέργεια που πρέσβευε, τους Θεούς, τους Ναούς και τα είδωλα τους. Δεν έβλεπε με καλό μάτι την θρησκευτικότητα των Ελλήνων και των επιφανών Ρωμαίων, λόγω της επιρροής της στην διαμόρφωση των ρωμαϊκών νόμων και στην επιλογή αυτών που έπαιρναν αξιώματα. Ο ίδιος ήταν φιλόδοξος και αναζητούσε τρόπους αναρρίχησης στην εξουσία.
Από την άλλη ήταν επηρεασμένος ιδεολογικά από το φαινόμενο του μεσσιανισμού που παρουσιάστηκε στις επαρχίες Ιουδαίας, Ιδουμαίας και Σαμάρειας. Σύμφωνα με αυτό, ο κύριος του Ισραήλ θα έστελνε έναν πολιτικό ηγέτη (μεσσία, από το ρήμα «μετζεχ» που σημαίνει «αλείφω με λάδι, χρίζω» - σύμφωνα με τα ιουδαϊκά έθιμα ο ηγέτης χριζόταν με λάδι από τον αρχιραββίνο) που θα τους απελευθέρωνε από την Ρωμαϊκή εξουσία. Πάνω από 130 επίδοξοι επαναστάτες διεκδίκησαν τον τίτλο αυτόν, αλλά συνήθως θανατώνονταν είτε από το ορθόδοξο ιερατείο των Σανχεντρίν, είτε από τις Ρωμαϊκές αρχές.
Το φαινόμενο του μεσσιανισμού, είχε σαν αποτέλεσμα την διάδοση των παθητικών ιδεολογιών που κυκλοφορούσαν ανάμεσα στους δούλους και τα κατώτερα λαϊκά στρώματα. Στο σύνολό τους αυτές οι ιδεολογίες αφορούσαν μια απαθή και δουλική στάση απέναντι στις κακοτυχιές της ζωής σε συνδυασμό με μια φαντασίωση ότι «σε κάποιον άλλο κόσμο» όλοι οι δούλοι, οι αδύναμοι, οι αποτυχημένοι θα απολάμβαναν προνόμια και τιμές, ενώ οι επιτυχημένοι, οι μορφωμένοι, οι δυνατοί, θα αποκλειόντουσαν από αυτά.
Εμφανής εδώ είναι η επίδραση του στωικισμού, ενός εκφυλισμένου κινήματος αθεΐας που άρχισε να εμφανίζεται πριν από περίπου 3 αιώνες στην Ελλάδα και που πρέσβευε την απάθεια, την αχρηστία ναών και αγαλμάτων ενώ διέδιδε ότι ο φαύλος μεταμορφώνεται σε σοφός σε μια μόνο στιγμή, με κάτι σαν «επιφοίτηση» ή «αποκάλυψη της αλήθειας». Ο στωικισμός απευθυνόταν σε χαμηλά μορφωτικά στρώματα, τα οποία συνέρρεαν στη Στοά για να διδαχθούν ένα ανάκατο κι εκλαϊκευμένο ποτ-πουρί από τμήματα των γραπτών μεγάλων φιλόσοφων (Θαλής, Ηράκλειτος, Πλατών κ.ο.κ.) από έμμισθους «διδασκάλους».
Ιδρυτής της Στοάς ήταν ο Ζήνων ο Κιτιεύς, ένας αθεΐζων φιλοσοφίσκος επηρεασμένος από τον Παρμενίδη αλλά το πραγματικό κίνημα του στωικισμού ιδρύεται όταν ο Χρύσιππος αναλαμβάνει επικεφαλής της Στοάς. Αυτός δίνει την δική του γραμμή, αποκλίνοντας σχεδόν τελείως από την αρχική γραμμή του Ζήνωνος, παρότι άλλοι μαθητές προσπάθησαν να φέρουν τη σχολή στην πλατωνική γραμμή φιλοσοφίας.
Με τον Χρύσιππο εμφανίζεται για πρώτη φορά ένα είδος άθεου μονοθεϊσμού, άθεου διότι απαρνείται τους Θεούς, και μονοθεϊσμού διότι πίστευε ότι θεός = κόσμος = φύση = αιθήρ = Ζευς και ότι όλα αυτά ήταν ένα πράγμα. Ομοίως δίδασκε περί «αρετής» ότι όλες οι αρετές είναι μόνο μια και ότι όλα τα «κακά» είναι ένα κακό. Εμπνευστής ενός παρόμοιου ιδεολογήματος στην αρχική του μορφή ήταν ο Παρμενίδης, αλλά καταρρίφθηκε από τον Αριστοτέλη που αντιλαμβανόταν την κίνηση, τη μεταβολή και την πολλαπλότητα στα πάντα. Οι στωικοί επετίθοντο συνεχώς στην πλατωνική Ακαδημία και τους φιλοσόφους της που πρέσβευαν την υγιή Ελληνική θρησκευτική θεώρηση.
Ο Σαούλ προσπάθησε να συσπειρώσει στο κίνημά του, όλους αυτούς τους δυσαρεστημένους, εβραίους και μη, που λόγω αδυναμίας και ανεπαρκείας ήταν αποκλεισμένοι από την ρωμαϊκή εξουσία, την κοινωνική επιφάνεια και τον πλούτο. Σε αυτό χρησιμοποίησε μια συρραφή των διαφόρων ιουδαϊκών δοξασιών σε συνδυασμό με το εκφυλισμένο στωικό κίνημα απάθειας και αθεΐας που ταλαιπωρούσε ήδη τους Έλληνες εκείνο τον καιρό. Επιθυμία του ήταν να απελευθερώσει τα ιουδαϊκά εδάφη από τη ρωμαϊκή κυριαρχία και να στέφθει τοπάρχης των περιοχών, όπως άλλωστε και όλων των προηγούμενων «μεσσιών» πριν απ’ αυτόν. Κύριος στόχος του ήταν να προκαλεί με κάθε τρόπο φθορές στη Ρωμαϊκή εξουσία.
Οι πρώτες συμμορίες χριστιανών που συστάθηκαν, προερχόταν από ληστές, εγκληματίες και γενικά από κάθε είδους ταραξίες με σκοπό να προκαλούν φθορές στους Ρωμαίους και στα πολιτισμικά στοιχεία τους. Άρνηση στράτευσης, ληστείες, πυρκαγιές σε ναούς, σπάσιμο των ειδώλων των Θεών και επιθέσεις σε ταξιδιώτες, ήταν οι συνήθεις πράξεις στις οποίες προέβαιναν. Καθοριστικό ρόλο στο κίνημα του Σαούλ, έπαιξε η γνωριμία του με τον ρωμαίο συγκλητικό Σενέκα, τον κυριότερο αντίπαλο του αυτοκράτορα Νέρωνα και ιδρυτή της Μέσης Στοάς, του στωικού κινήματος.
Ο Σενέκας ήταν ο ίδιος παιδαγωγός του Νέρωνα. Πολύ ευκατάστατος κι από παλαιά οικογένεια μεγαλογαιοκτημονών, υπήρξε ένας από τους μεγαλύτερους τοκογλύφους της εποχής του (ο Δίων Κάσσιος αναφέρει ότι ο πόλεμος στη Βρετανία έγινε για να εισπραχθούν οι φόροι από ένα δάνειο του Σενέκα στους Βρετανούς). Ραδιούργος, ύπουλος, ανέντιμος και συνωμοτικός, αναμείχθηκε από νωρίς στην πολιτική κι έγινε πραίτορας και κατόπιν συγκλητικός, ενώ το «+59» ανακηρύχθηκε ύπατος της Ρώμης από τον Νέρωνα.
Ο Νεύρων εστέφθη αυτοκράτορας το «+54» σε ηλικία μόλις 17 ετών και διακρινόταν για την καλλιέργεια του και την καλλιτεχνική του φύση, ενώ δεν έκρυβε τον θαυμασμό του για τον Ελληνικό πολιτισμό, τον οποίο και λάτρευε. Παρότι τόσο η Αγριππίνα, η μητέρα του, όσο και ο Σενέκας προσπάθησαν να διαφθείρουν το πνεύμα του νεαρού αυτοκράτορα και να τον καταστήσουν υποχείριο τους, ο νεαρός πεισματικά ακλούθησε τις δικές του ιδέες για την πολιτική που επιθυμούσε να χαράξει.
Άσκησε από την αρχή φιλολαϊκή πολιτική, καθιερώνοντας κρατικά συσσίτια για τους άπορους, θέσπισε Δημόσιο Επικουρικό Ταμείο για αποτελεσματικότερη βοήθεια για τα λαϊκά στρώματα και μάλιστα συνεισέφερε σε αυτό από την προσωπική του περιουσία και προσπάθησε να προωθήσει τα γράμματα και τις τέχνες στις λαϊκές τάξεις. Θέσπισε και καθιέρωσε δωρεάν θεάματα και πολιτιστικές εκδηλώσεις, ανέγειρε περίφημα δημόσια κτίρια, πάρκα, υδραγωγεία, θέατρα κι εκπαιδευτήρια, ενώ παράλληλα κατάργησε τα αιμοχαρή θεάματα του ιπποδρόμου και των μονομαχιών που είχαν θεσπίσει λιγότερο καλλιεργημένοι αυτοκράτορες. Τέτοια ήταν η λατρεία του προς το κάλλος και την φιλοσοφία που οι αντίπαλοί του στη Ρώμη του είχαν προσδώσει το παρατσούκλι "ο Γραικύλος", δηλαδή το Ελληνάκι.
Από την άλλη μεριά, φορολόγησε περισσότερο τις πολύ εύπορες κοινωνικές τάξεις και ιδίως τους γαιοκτήμονες, από τις τάξεις των οποίων προερχόταν η πλειοψηφία των μελών της Συγκλήτου. Κατάργησε την φοροαπαλλαγή για όσους υιοθετούσαν ορφανά (διότι συνήθιζαν οι γαιοκτήμονες να προβαίνουν σε μαζικές υιοθεσίες ώστε να κερδίζουν όχι μόνον φοροαπαλλαγές αλλά και να χρησιμοποιούν τα παιδιά εκείνα ως δούλους) και αντιμετώπισε δυναμικά το πρόβλημα της δουλείας με την τμηματική ένταξη των κατεκτημένων περιοχών στη Ρωμαϊκή αυτοκρατορία και την παράλληλη απελευθέρωση όλων των δούλων από εκείνες τις περιοχές.
Αρκετοί συγκλητικοί προσπάθησαν να εμποδίσουν την δυσμενή για αυτούς πολιτική του Νέρωνα, όμως ο αυτοκράτορας τσάκισε τις περισσότερες από τις αντιδράσεις τους από την αρχή. Ο Πλίνιος αναφέρει χαρακτηριστικά ότι ο Νέρων εξόντωσε τους έξι μεγαλύτερους γαιοκτήμονες της Αφρικής για να κρατικοποιήσει τα εδάφη τους.
Η πρώτη συνωμοσία της Συγκλήτου εναντίον του εκτελέστηκε από τον Συλά, τον οποίο ο Νέρων αρχικά εξόρισε στη Μασσαλία και θανάτωσε μόνον έπειτα από τη συνέχιση της συνωμοτικής του δράσης. Μόνον μέσα σε μια χρονιά («+65» έως «+66») εκδηλώθηκαν έξι συνωμοσίες εναντίον του όλες υπό την επίβλεψη της Συγκλήτου. Ήδη από το «+62» ο Σενέκας ο σιδηρούς βραχίων της ολιγαρχικής Συγκλήτου εκπονεί ένα πολύπλοκο σχέδιο για την εκπαραθύρωση του Νέρωνος και την άλωση του αυτοκρατορικού θρόνου από τον ίδιο. Το σχέδιο αυτό προέβλεπε την πυρπόληση της Ρώμης και την κατασυκοφάντηση του Νέρωνος στον οποίο διάφοροι επιτήδειοι θα ανελάμβαναν να χρεώσουν εκείνη την καταστροφή, ενώ την ίδια περίοδο θα ευνοούσε μια επανάσταση των εβραίων της Ιουδαίας και της Περαίας ώστε να σταλούν αυτοκρατορικά στρατεύματα στις περιοχές αυτές και να μείνει η Ρώμη απροστάτευτη στα χέρια των συνωμοτών.
Η γνωριμία του Σενέκα με τον Σαούλ υπήρξε καθοριστική για τα σχέδια και των δυο ανδρών. Από τη μια ο Σενέκας βρίσκει στις συμμορίες του Σαούλ τους ιδανικούς εκτελεστές τόσο της πυρπόλησης της Ρώμης όσο και τους υποκινητές μιας εξέγερσης στις ιουδαϊκές επαρχίες. Από την άλλη ο Σαούλ βρίσκει την ευκαιρία τόσο για ένα μεγάλο χτύπημα εναντίον του ευγενούς Ρωμαϊκού πολιτισμού όσο και για την διεξαγωγή της εξέγερσης με την υποστήριξη των ιδίων των Ρωμαίων αντιφρονούντων -άρα και με πιθανότητες επιτυχίας.
Αποκαλυπτική είναι η αλληλογραφία του Σαούλ με το Σενέκα, για την οποία προτοέγραψε ο Τάκιτος στα "Χρονικά", ενώ ο Σουητώνιος κατονομάζει τον "χριστό" ως τον υποκινητή των ταραχών εκείνης της περιόδου στη Ρώμη. Εδώ οφείλουμε να αναφέρουμε ότι ο Σαούλ παρουσίαζε τον εαυτό του ως "χριστό" (στις διάφορες επιστολές Παύλου).
Ο Σενέκας παρείχε προστασία και άνεση στον Σαούλ, με την επιρροή που διέθετε. Του επέτρεψε να διαμένει σε δική του μισθωμένη οικία στη Ρώμη για να δέχεται επισκέψεις, ενώ, υποτίθεται, ήταν υπό κράτηση. Στην Ιουδαία, όταν ήταν υπό κράτηση αρκετοί αξιωματούχοι των Ρωμαίων τον είχαν επισκεφθεί. Στην Κόρινθο, όταν οι Ιουδαίοι επεχείρησαν να τον σκοτώσουν, τον έσωσε ο κυβερνήτης της Αχαΐας, Γαλλίων, αδελφός του Σενέκα και αργότερα υπουργός του Νέρωνος (οι σχετικές αποδείξεις στις Πράξεις Αποστόλων από το κεφάλαιο 21 και μετά).
Ο Σαούλ πήγε στη Ρώμη, σύμφωνα με τις Πράξεις των Αποστόλων το «+62» και έμεινε εκεί δυο ολόκληρα χρόνια: «Έμεινε δε ο Παύλος διετίαν όλην εν ιδιωι μισθώματι και απεδέχετο πάντας τους εισπορευόμενους προς αυτόν».
Ποια λοιπόν ήταν η αποστολή που είχε αναλάβει να φέρει εις πέρας και ποιοι ήσαν όλοι εκείνοι που τον επισκέπτονταν; Το βέβαιο είναι ότι ο Σαούλ την εποχή που ξέσπασε η φωτιά ήταν στη Ρώμη. Μάλιστα, αμέσως μετά τον εμπρησμό της πόλεως διέφυγε τη σύλληψη καταφεύγοντας στην Ισπανία. Γιατί στην Ισπανία; Μα εκεί θα μπορούσε να βρει καταφύγιο και στην αυλή του μετέπειτα πραξικοπηματία, ο οποίος κατάφερε να καταβάλλει τον Νέρωνα τέσσερα χρόνια αργότερα, δηλαδή ο γνωστός και μη εξαιρετέος Γάλβας!
Το ότι ο Σενέκας άνηκε στην χριστιανική οργάνωση του Σαούλ, πιστοποιείται από το σύνολο σχεδόν των «πατέρων» της χριστιανικής «εκκλησιάς». Όσοι αναφέρονται σε αυτόν τον θεωρούν κρυπτοχριστιανό. Ο Τερτυλλιανός τον προσφωνεί «Seneca noster» (Σενέκας ο δικός μας), το ίδιο κι ο Ιερώνυμος και ο Αυγουστίνος. Εντύπωση προκαλεί η καταπληκτική ομοιότητα των επιστολών του Σαούλ και του Σενέκα σε βαθμό που κάποιοι ερευνητές έφτασαν να τους θεωρούν το ένα και αυτό πρόσωπο, εκτίμηση βέβαια με την οποία διαφωνούμε ριζικά.
Πράγματι οι δυο αυτοί άνδρες στις επιστολές τους χρησιμοποιούν τα ίδια επιχειρήματα για να τεκμηριώσουν τις απόψεις τους, πράγμα που δείχνει την ταύτιση ιδεών των δυο ανδρών αλλά και τις στωικές τους θέσεις. Ο Σενέκας αυτοκτόνησε το «+65» μετά την αποκάλυψη της συνωμοσίας του στην πυρπόληση της Ρώμης ενώ ο Σαούλ συνέχισε την υπονομευτική του δράση μέχρι που συνελήφθη κι εκτελέστηκε δυο χρόνια αργότερα. Σώζεται σήμερα η αλληλογραφία που περιέχει 8 επιστολές του Σενέκα προς τον Σαούλ και 6 επιστολές του Σαούλ προς τον Σενέκα, με τίτλο Acta Apostolum Apocrypha.
Στις 20 Ιουλίου του «+64» εκδηλώθηκε η καταστροφικότερη πυρκαγιά που γνώρισε ποτέ η Ρώμη, και η οποία μάλιστα ξεκίνησε από τον ιππόδρομο στη μεριά που γειτονεύει με τον λόφο του Παλατινού, όπου βρισκόταν τα ανάκτορα του Νέρωνα.
«...Ο Νέρων την ημέρα εκείνη ήταν στο Αντιουμ. Γύρισε αμέσως μόλις πληροφορήθηκε για την φωτιά και έφτασε τη στιγμή που καιγόταν το κτίριο που έκτισε ο ίδιος για να ενώσει το Παλατινό με τους κήπους του Μαικήνα και διέταξε αμέσως να σβησθεί η πυρκαγιά... Για να ανακουφίσει τον κόσμο που τριγύριζε άστεγος και πεινασμένος στους δρόμους, άνοιξε αμέσως το πεδίο του Άρεως, τα μνημεία του Αγρίππα και τους αυτοκρατορικούς κήπους. Διέταξε να κτιστούν γρήγορα πρόχειρα καταλύματα και παράγκες για να στεγασθούν οι πρόσφυγες και πρόσταξε να φέρουν τρόφιμα από την Όστια και τις γειτονικές πόλεις και να τα μοιράσουν στο λαό...». [Τάκιτος, Χρονικά]Μετά την καταστροφή ο Νέρων έδωσε εντολή να ξαναχτισθεί η πόλη. Ο ίδιος ανέλαβε να ξανακτίσει τους Ναούς και τα μεγάλα κτίρια. Έδωσε προσοχή στους ανοιχτούς χώρους, στις πλατείες, στην κυκλοφορία των υδάτων, στα άλση και στη διαμόρφωση της φύσεως. Ανέλαβε να πληρώσει τα έξοδα για την κατασκευή τους. Απέδωσε στους ιδιοκτήτες τα οικόπεδα που είχαν πριν από την καταστροφή και έδωσε δάνεια για την ανακατασκευή.
Ο Νέρων αμέσως με τα την πυρκαγιά διέταξε διενέργεια ανακρίσεων για την αποκάλυψη των εμπρηστών. Οι ανακρίσεις οδήγησαν κατευθείαν στους χριστιανούς:
«Ο αυτοκράτορας για να πάρει εκδίκηση για την καταστροφή, διέταξε να τιμωρηθούν εκείνοι, τους οποίους ο λαός μισούσε για την αισχρότητα και τα εγκλήματά τους, τους χριστιανούς, όπως οι ίδιοι αυτοαποκαλούνται. Το όνομα τους το πήραν από κάποιον χριστό, που σταυρώθηκε στην Ιουδαία την εποχή του Πόντιου Πιλάτου, όταν αυτοκράτορας ήταν ο Τιβέριος. Η αίρεση αυτή αν και είχε εξαφανίσει για κάποιο διάστημα, ύστερα από τον θάνατο του αρχηγού της, επανεμφανίστηκε με εντονότερη μορφή, όχι μόνο στην Ιουδαία όπου και γεννήθηκε, μα σε ολόκληρη την αυτοκρατορία, ακόμα και μέσα στην ίδια τη Ρώμη, όπου βρίσκει πάντοτε θερμούς υποστηρικτές σε ό,τι πιο πρόστυχο και άθλιο υπάρχει...». [Τάκιτος, Χρονικά]Eδώ πιστοποιείται όχι μόνον η ύπαρξη του χριστιανικού κινήματος σε μια εποχή όπου ο μεταγενέστερος πλασματικός "γιεσουαχ χριστός" θα έπρεπε να ήταν ακόμη «ζωντανός» αλλά και ότι η σταύρωση κάποιου από τους διάφορους μεσσίες επί Τιβέριου (ο αυτοκράτορας Τιβέριος πέθανε το «+27») αποδόθηκε πολύ αργότερα στον πλασματικό σύνθετο χαρακτήρα των χριστιανών.
«Έπιασαν όλους τους φανερούς οπαδούς της αιρέσεως και ύστερα, χάρη στις πληροφορίες τους, συνέλαβαν και όλους εκείνους, που ως κύριο χαρακτηριστικό είχαν το μίσος ενάντια στο ανθρώπινο γένος, χωρίς να εξετασθεί αν είχαν συμμετοχή ή όχι στον εμπρησμό της Ρώμης...». [Τάκιτος, Χρονικά]Τέτοιο λοιπόν ήταν το ποιον των χριστιανών και των υποστηρικτών τους. Ας δούμε όμως και άλλη μια μαρτυρία για όλα αυτά.
Ο Σουητώνιος γράφει:
«Πολλοί αξιωματικοί συνέλαβαν στα σπίτια τους ανθρώπους εκείνους, που κρατούσαν στα χέρια τους δαυλούς, αλλά ωστόσο, δεν τόλμησαν να τους πειράξουν γιατί είδαν πως ήσαν δούλοι του αυτοκράτορα». [Σουητώνιος, Βίοι των δώδεκα Καισάρων]Ποιοι ήταν εκείνοι οι δούλοι του αυτοκράτορα;
Μας το αποκαλύπτει ο ίδιος ο Σαούλ! Ας δούμε την επιστολή του προς τους Φιλιππήσιους: «Ασπάζονται υμάς πάντες οι άγιοι, μάλιστα δε οι εκ της Καίσαρος οικίας». Έτσι λοιπόν ο ίδιος ο Σαούλ χαρακτηρίζει τους «εκ της Καίσαρος οικίας» ως βαμμένους χριστιανούς. Όλα δείχνουν ότι η πυρπόληση της Ρώμης εκτελέστηκε από τον Σαούλ, για αυτό άλλωστε και παρέμεινε δυο ολόκληρα χρόνια στο Ρώμη («+62» έως «+64»). Και σαφέστατα υπήρχε υποστήριξη τουλάχιστον από μια μερίδα Συγκλητικών που πρόσκεινται στον Σενέκα, για καθοδήγηση αλλά και προστασία. Για αυτό και δεν είναι τυχαίο που όλοι οι «πατέρες της εκκλησίας» αποκαλούν τον Σενέκα, «δικό μας άνθρωπο».
Ας δούμε όμως και κάτι ακόμη πολύ σημαντικό, ένα απόσπασμα από την 12η επιστολή της αλληλογραφίας Σενέκα-Σαούλ:
«Ο Σενέκας προς τον Παύλο, χαίρε. Σε χαιρετώ αγαπητέ μου φίλε Παύλε... Πως υποφέρω βλέποντας το λαό να σας θεώρει αναίσθητους κι εγκληματίες και να σας επιρρίπτει ευθύνες για τις δυστυχίες της πόλεως... Χριστιανοί και Ιουδαίοι οδηγούνται καθημερινά στον δρόμο του μαρτυρίου με την κατηγορία του εμπρηστή... 28 Μαρτίου του χρόνου της υπατίας του Frugi και του Basus».Πράγματι, ύπατοι της Ρώμης το «+64» ήσαν ο Frugus και ο Basus και η επιστολή αυτή γράφτηκε την χρονιά της πυρκαγιάς. Ήδη προκαλεί εντύπωση το γεγονός και μόνο υπάρξεως αλληλογραφίας μεταξύ Σενέκα και Σαούλ. Μεγαλύτερη εντύπωση όμως προκαλεί η ημερομηνία που φέρει η επιστολή, δηλαδή 28 Μαρτίου και ότι αναφέρεται στην πυρκαγιά που ξέσπασε ΤΕΣΣΕΡΙΣ ΜΗΝΕΣ ΑΡΓΟΤΕΡΑ!!!
Έτσι λοιπόν καθίσταται σαφές ότι η επιστολή αυτή πλαστογραφήθηκε αγρία από μεταγενέστερους «διορθωτές» για να αποκρύψει την αλήθεια ότι ο Σενέκας έδινε οδηγίες στον Σαούλ σχετικά με την οργάνωση του εμπρησμού. Έτσι με ένα «ρετουσάρισμα» του αρχικού κειμένου ο προγραμματισμός του εμπρησμού από τους Σενέκα και Σαούλ μετατρέπεται σε απολογητική ενημέρωση του Σενέκα προς τον Σαούλ για τα αποτελέσματα της φωτιάς. Από άγνοια και μόνον δεν παραποίησαν την ημερομηνία της αποστολής μια και ήδη στα χρόνια τους η ακριβής ημερομηνία της πυρπόλησης δεν τους ήταν γνωστή παρά μόνον το έτος (την ακριβή ημερομηνία μόνον ο Τάκιτος την αναφέρει).
Από εκεί και πέρα τα πράγματα εξελιχθήκαν όπως τα γνωρίζουμε. Ο Σαούλ διαφεύγει στην Ισπανία, όπου συνεχίζει μαζί με τον Γάλβα πλέον την αντινερωνική συνωμοσία. Ο Σενέκας μετά την αποκάλυψη του πραξικοπήματος υποχρεώνεται από τον Νέρωνα σε αυτοκτονία, το «+65» και ο καταζητούμενος Σαούλ συλλαμβάνεται δυο χρόνια αργότερα και μεταφέρεται σιδηροδέσμιος στη Ρώμη. Εκεί παραπέμπεται σε δίκη όπου και κρίνεται ένοχος και καταδικάζεται σε αποκεφαλισμό, ποινή που εξετελέσθη μετά από μερικές ημέρες.
Την επόμενη χρονιά, δηλαδή το «+68» πραγματοποιείται το πραξικόπημα των Γάλβα και Γερμανικού. Ο Νέρων συλλαμβάνεται από τους πραξικοπηματίες και ρίχνεται στη φυλακή. Ο αγανακτισμένος λαός ξεχύνεται στους δρόμους και απαιτεί την αποφυλάκιση του αγαπημένου του αυτοκράτορα. Μπροστά στον κίνδυνο της αποτυχίας του πραξικοπήματος, ο χριστιανός Επταφρόδιτος (βλέπε επιστολή Προς Φιλιππησίους, 4:18) τον τραυματίζει θανάσιμα με το σπαθί του στο λαιμό. Ένας εκατόνταρχος τρέχει να βοηθήσει τον ψυχορραγούντα αυτοκράτορα αλλά είναι ήδη αργά.
Στους επομένους αιώνες ρίχτηκε ένας πρωτοφανής οχετός λάσπης και κατασυκοφαντήσεως του Νέρωνος και του αρχηγού της πραιτοριανής φρουράς Τιγκελίνου, στους οποίους οι χριστιανοί προσπάθησαν να επιρρίψουν την ευθύνη της καταστροφικής πυρκαγιάς. Κι αυτή η ενοχοποίηση του Νέρωνος έγινε αιώνες αργότερα όταν οι πραγματικοί εμπρηστές της Ρώμης ανέλαβαν τα ηνία της αυτοκρατορίας. Εκείνη την εποχή όμως ήταν πασιφανές ότι η Ρώμη είχε καεί από τους χριστιανούς και μάλιστα για πολλούς αιώνες κατόπιν οι λέξεις χριστιανός και εμπρηστής ήταν συνώνυμες.
Δυο αιώνες αργότερα ο «πατέρας της εκκλησιάς» Τερτυλλιανός απειλεί: «είμαστε πολλοί, είμαστε παντού...μια μικρή ομάδα από μας, μια μόνο νύχτα με λίγους δαυλούς φτάνει...».
Ιέρεια Πέρσεια Εκάτη
10η Λήγοντος μηνός Ανθεστηριώνος, έτους 2780 μετά πρώτην Ολυμπιάδα
Δαμιθάλης
ΠΗΓΗ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου