Η Μυθολογία είναι ο προθάλαμος της Ιστορίας
Τό εὐφημεῖν ἀεί εἰς ἀγαθόν ἄγει.


«Τι εστί Θεός; Άνθρωπος αθάνατος. Τι δε Άνθρωπος; Θεός θνητός.».
Ηράκλειτος

Σελίδες

Ν.ΛΥΓΕΡΟΣ ΠΕΡΙ ΠΡΟΕΛΕΥΣΕΩΣ ΕΛΛΗΝΙΚΟΥ ΑΛΦΑΒΗΤΟΥ-Υπάρχουν πλείστες επιστημονικές έρευνες που καταρρίπτουν τα μυθεύματα περί σημιτικής προελεύσεως του Ελληνικού Αλφαβήτου και ινδοευρωπαϊκής καταγωγής των Ελλήνων.

Από τα πρώτα 4 λεπτά του οπτικοακουστικού , ο κύριος Lygeros N. δηλώνει ξεκάθαρα ότι το Ελληνικό Αλφάβητο είναι φοινικοσημιτικής προελεύσεως .
Υπάρχουν πλείστες επιστημονικές έρευνες που καταρρίπτουν τα μυθεύματα περί σημιτικής προελεύσεως του Ελληνικού Αλφαβήτου και ινδοευρωπαϊκής καταγωγής των Ελλήνων. Αναφέρει μάλιστα ότι ΚΑΙ το Λατινικό αλφάβητο είναι φοινικικής προελεύσεως . Μάλλον ο κύριος Λυγερός δεν γνωρίζει ότι Κυμαίοι και Χαλκιδείς έδωσαν το «λατινικό» αλφάβητο πού χρησιμοποιεί η Ευρώπη και όχι μόνο. Αναρωτιέμαι ποίες είναι οι πηγές πληροφορήσεως του κυρίου Λυγερού...

ΕΛΛΑΔΑ: Η ΓΡΑΠΤΗ ΤΗΣ ΙΣΤΟΡΙΑ ΞΕΚΙΝΑ ΠΡΙΝ 11.500 ΧΡΟΝΙΑ
"...το Ελληνικό αλφάβητο υπήρχε την εποχή της Ατλαντίδας, το 9.500 π.Χ., αφού ο Πλάτωνας μιλάει για επιγραφές με όρκους καθώς και ονόματα βασιλέων που ήταν σκαλισμένα σε αναθήματα, και συνεπώς κουβαλούσε ιστορία τουλάχιστον από το 15.000 π.Χ. Σύμφωνα όμως με τους "φιλέλληνες" ερευνητές του σωρού, προέρχεται από το φοινικικό αλφάβητο του 14ου π.χ. αιώνα. Δηλαδή οι άθλιοι έχουν σκόπιμα ξεχάσει να πολλαπλασιάσουν την ιστορία της Ελλάδας και τη γλώσσα της x 10!!! Και έρχεται ο Πλάτωνας με τους διαλόγους του ΤΙΜΑΙΟΣ & ΚΡΙΤΙΑΣ και τους κάνει όλους ρόμπες..."



 Α. Η ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΓΡΑΦΗ
Διαφορές ελληνικής από Φοινικική και Αιγυπτιακή γραφή

Τα σημερινά σχολικά βιβλία γραμματικής λένε ότι το ελληνικό αλφάβητο προέκυψε από το φοινικικό ή κατ΄ άλλους από το αιγυπτιακό προσθέτοντας απλώς οι Έλληνες τα γράμματα για τα φωνήεντα. Ωστόσο αυτό είναι λάθος, γιατί:

1) Στην ελληνική γραφή - ελληνικό αλφάβητο δεν υπάρχουν: α) γράμματα για τα μακρά φωνήεντα, όπως συμβαίνει στη Φοινικική και Αιγυπτιακή γραφή (δηλαδή τα γράμματα αλεφ, αιγιν και γιοντ), β) γράμματα για τα συμπλέγματα b, d, g (= μπ, ντ, γκ), όπως υπάρχουν στην Φοινικική και Αιγυπτιακή γραφή, καθώς και στη λατινική γραφή

2) Στην ελληνική γραφή - ελληνικό αλφάβητο – σύστημα γραφής υπάρχουν επιπλέον των άλλων γραφών όχι μόνο τα γράμματα για τα φωνήεντα ( δηλαδή τα γράμματα: α, ε, ο, ι, η, ω, η ), όπως λέγεται, αλλά και τα εξής γράμματα και σημεία:

(α) Τα κεφαλαία: Α, Β, Γ… και τα μικρά γράμματα: α, β, γ…

Έχουν επινοηθεί για διάκριση τόσο των προτάσεων μεταξύ τους όσο και των κύριων ονομάτων από τα κοινά, πρβ: νίκη & Νίκη, αγαθή & Αγαθή…

(β) Τα ομόφωνα γράμματα Ο(ο) & Ω(ω), Ε(ε) & Α(αι), Ι(ι) & Η(η) & Υ(υ)& ΟΙ(οι)…

Έχουν επινοηθεί για υπόδειξη του μέρους λόγου και των τύπων των λέξεων, ώστε να έχουμε βοήθεια και στην κατανόηση και στη διάκριση των ομοήχων λέξεων, πρβ π.χ.: καλό & καλώ, σύκο & σήκω, φυλή & φιλί, καλώς & καλώς, καλεί & καλοί & καλή…

(γ) Τα ορθογραφικά σημεία (τονικό σημάδι, απόστροφο, διαλυτικά κ.τ.λ.).

Έχουν επινοηθεί για υπόδειξη των «ειδικών» προφορών του λόγου, δηλαδή των τονιζόμενων και άτονων συλλαβών, καθώς και της προφοράς: με συναίρεση, έκθλιψη, συνίζηση κ.τ.λ., πρβ: έξοχη & εξοχή, σόλα & σ’ όλα, δύο & δυο, μία & μια, σ’ αγαπώ & σε αγαπώ, παϊδάκια & παιδάκια…


Η ΠΑΡΑΧΑΡΑΞΗ ΤΩΝ ΦΟΙΝΙΚΙΣΤΩΝ


Πολλοί λένε ότι η σχέση ή η γένεση του ελληνικού αλφάβητου από τα αιγυπτιακά ιερογλυφικά και το φοινικικό αλφάβητο είναι αυτή που φαίνεται στον παρακείμενο πίνακα.

Ο ψευδο-συγκριτικός πίνακας της υποτιθέμενης σχέσης μεταξύ αιγυπτιακού, φοινικικού και ελληνικού αλφάβητου

Ωστόσο αυτό είναι παντελώς λάθος, γιατί πριν από τον 4ο αι. π.Χ. δεν υπήρχε κοινό ελληνικό αλφάβητο, αλλά πολλά ( κάθε πόλη-κράτος είχε και δικό της αλφάβητο) των οποίων τα γράμματα δεν ήταν όμοια στο σχήμα, άρα είναι λάθος το που συγκρίνεται το φοινικικό με το σημερινό ελληνικό αλφάβητο.

Πιο απλά σήμερα (στο κοινό ελληνικό αλφάβητο) και π.χ. το γράμμα Λ παριστάνει το φθόγγο λ, ενώ πιο πριν και π.χ. στο αττικό αλφάβητο παρίστανε το φθόγγο γ. Αντίθετα το γράμμα Γ στο αττικό αλφάβητο παρίστανε το φθόγγο λ και σήμερα το φθόγγο γ.

Ομοίως το γράμμα Ι σήμερα παριστάνει το φθόγγο [ι], όμως στο αττικό αλφάβητο παρίστανε το φθόγγο [ζ] και στο Ιωνικό το φθόγγο [ι]. Ομοίως το γράμμα Μ σήμερα συμβολίζει το φθόγγο μ, όμως παλιά σε άλλο αλφάβητο συμβόλιζε το φθόγγο σ και σε άλλο το φθόγγο μ. Ομοίως το γράμμα S,Σ σήμερα παριστάνει το φθόγγο [σ], όμως παλιά αλλού συμβόλιζε το φθόγγο ι και αλλού το φθόγγο σ. Ομοίως για τα λοιπά.

Και αφού όλα αυτά, πώς λέγεται ότι το τάδε γράμμα του σημερινού ελληνικού αλφάβητου προέκυψε από το τάδε του φοινικικού;


Σημειώνεται ότι:

1) Από τα 49 κεφαλαία (Α, Β, Γ…) και μικρά (α, β, γ…, σ/ς, …) γράμματα του κοινού ελληνικού αλφάβητου σχέση με το φοινικικό θα μπορούσαν να έχουν (δεν έχουν όμως, όπως θα δούμε πιο κάτω) μόνο τα κεφαλαία γράμματα των απλών συμφώνων Γ, Δ, Ζ, Θ, Κ, Λ, Μ, Ν, Π, Ρ, Σ, T, δηλαδή ένα πολύ μικρό ποσοστό, γιατί:

(α) Το ελληνικό αλφάβητο έχει επιπλέον τα κεφαλαία (Α, Β, Γ..) και μικρά (α, β..) γράμματα, καθώς και τα ομόφωνα γράμματα ο & ω, η & υ & ι…. για τους λόγους που προαναφέραμε.

(β) Το Φοινικικό αλφάβητο δεν έχει γράμματα για τα φωνήεντα. Τα φοινικικά γράμματα «alef, ayin, γodh» είναι όχι για τους φθόγγους α, ι, υ, ε, ο, ω, η όπως συμβαίνει στην ελληνική με τα Α(α), Ι(Ι), Υ(υ), Ε(ε), Ο(ο), Ω(ω), Η(η), αλλά για τα μακρά φωνήεντα, δηλαδή για τις περιπτώσεις των δυο: αα, ιι,… που υπάρχουν μετά από σύμφωνα, όπως π.χ. στις λέξεις: Ααρών, Αβραάμ, Ιεζεκιίλ…. (Και ενώ συμβαίνει αυτό, ωστόσο λέγεται ότι το ελληνικό γράμμα α έχει προέλθει από το αλεφ…., το ιώτα από το yod κ.τ.λ.., κάτι που είναι αναληθές).

(γ) Το ελληνικό αλφάβητο δεν έχει τα γράμματα b, d, g, I … Τα φοινικικά γράμματα beth, daleth, gimel, zade είναι για τα συμπλέγματα φθόγγων μπ-εθ, ντ-άλεθ, γκ-ίμελ, τζ-αντε, και όχι για τους φθόγγους β-ήτα, δ-έλτα, γ-άμα, ζ-ήτα. Δηλαδή είναι ως τα λατινικά b, d, g, z και όχι ως τα ελληνικά β, δ, γ, ζ. (Και ενώ συμβαίνει αυτό, ωστόσο λέγεται ότι το ελληνικό Γ έχει προέλθει από το G, το Δ από το D και το β από το b…., κάτι που είναι αναληθές.)

(γ) Τα γράμματα Ξ, Ψ, poy είναι δίφθογγα (για τα συμπλέγματα των φθόγγων κς, πς), δεν υπάρχουν στην Φοινικική γραφή.

(δ) Τα ελληνικά γράμματα Η(η), Y(υ) είναι φωνήεντα και δεν σχετίζονται με τα γράμματα h, V = σύμφωνα της Φοινικικής γραφής = ελληνικά Χ(χ), Β(β). Είναι και βοηθητικά, αφού και π.χ. με το γράμμα h σχηματίζουμε τα δίψηφα γράμματα PH = Φ, dh = Δ, GH = Γ…

2) Παρατηρώντας τις φοινικικές επιγραφές βλέπουμε μερικά φοινικικά γράμματα να έχουν αποκτήσει πολλές παραλλαγές και μια εξ αυτών να είναι ως η ελληνική. Κάτι που κάνει κάποιους να νομίζουν ότι το ένα αλφάβητο είναι αντιγραφή του άλλου, ενώ δεν είναι. Κανονικά η Φοινικική γραφή έχει διαφορετικά σε σχήμα γράμματα από την ελληνική και το σχήμα τους είναι αυτό που λέει η κάθε μια από τις πρότυπες λέξεις του φοινικικού αλφάβητου, δηλαδή Alef = κεφαλή βοδιού, beth = οικία, gimel = καμήλα, daleth = θύρα… Έτσι, για να δούμε, αν ένα γράμμα που βρίσκεται στις φοινικικές επιγραφές είναι πράγματι του φοινικικού αλφάβητου ή όχι, βλέπουμε αν το σχήμα του συμφωνεί με την ονομασία του στο αλφάβητο.

3) Κανονικά τα μικρά γράμματα του ελληνικού αλφάβητου έχουν σχήμα των ανάλογων στοματικών οργάνων προφοράς τους και τα κεφαλαία των ιδιοτήτων (κίνησης, ροής, κλίσης κ.τ.λ.) των όντων. Απλώς επειδή τα γράμματα του ελληνικού αλφάβητου λέγονται με τις λέξεις, δηλαδή τις άλφα, βήτα…, κάτι ως γίνεται και στις αιγυπτιακές και σημιτικές γραφές, πολλοί να νομίζουν ότι και τα γράμματα του ελληνικού αλφάβητου προέρχονται από τα ιδεογράμματα. Ωστόσο αυτό είναι λάθος, γιατί τα γράμματα όλων των αλφαβήτων λέγονται με λέξεις λόγω του ότι τα σύμφωνα δεν είναι δυνατόν να τα προφέρουμε από μόνα τους, αλλά πάντα μαζί με ένα φωνήεν. Δηλαδή επειδή δεν μπορούμε να πούμε από μόνο του β, γ, δ… λέμε β-ήτα, γ-άμα, δ-έλτα… Τώρα στο ελληνικό αλφάβητο, οι λέξεις που επιλέχθηκαν να ονομαστούν τα γράμματα αυτά δεν είναι ονόματα όντων που αρχίζουν από το φθόγγο που καλούνται να αντιπροσωπεύουν, όπως έγινε στα άλλα αλφάβητα (Φοινικικό, αιγυπτιακό κ.α.), αλλά ελληνικές και τέτοιας επιλογής-κατασκευής που:

(α) το κάθε ένα από αυτά ν’ αρχίζει από τον φθόγγο που αντιπροσωπεύει (ώστε να υποδείχνει καθαρά το πώς ακριβώς προφέρεται το γράμμα ή το ποιος ακριβώς είναι ο φθόγγος που παριστάνει), π.χ.: A-λφα = ο φθόγγος [α], Λ-άβδα = ο φθόγγος [λ],...,

(β) να είναι δηλωτικά είτε του τρόπου εκφώνησής τους είτε του τρόπου που πρέπει να γίνεται το σχήμα τους, πρβ π.χ. λ-άβδα = το γράμμα που γράφεται ως η λαβ(ί)δα, σίγμα = το γράμμα που προφέρεται ως σίγ(η)μα ή που γράφεται ως σαίτα (Σ) = το τόξο. Κάτι που δεν συμβαίνει στις φοινικικές και αιγυπτιακές γραφές, αφού εκεί, όπως προαναφέραμε, τα γράμματα ονομάζονται με τα ονόματα όντων (ζώων, αντικειμένων κ.α.).

4) Επειδή τα γράμματα του φοινικικού αλφάβητου, δεν είναι πιστές εικόνες όντων, όπως συμβαίνει στα ιερογλυφικά ή σφήνες όπως συμβαίνει στη σφηνοειδή γραφή, αλλά οι απλοποιημένες μορφές κάποιων όντων, δίδουν την εικόνα σε πρώτη ματιά ότι τα Φοινικικά γράμματα σχετίζονται με τα ελληνικά και όχι με τα Αιγυπτιακά, αν και συμβαίνει το αντίθετο.





ΤΟ ΣΧΗΜΑ ΚΑΙ Η ΟΝΟΜΑΣΙΑ ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΙΚΩΝ ΓΡΑΜΜΑΤΩΝ

ΕΙΝΑΙ ΑΣΧΕΤΑ ΜΕ ΤΑ ΤΩΝ ΑΛΛΩΝ ΓΡΑΦΩΝ


1. Παρατηρώντας το σχήμα και το όνομα των γραμμάτων της Αιγυπτιακής γραφής (ιερογλυφικών – ιερατικής) βλέπομε ότι τα αυτά είναι εικόνες και τα ονόματα κάποιων συγκεκριμένων ζώων και πραγμάτων, όπως π.χ. το όνομα και η εικόνα λιονταριού για το φθόγγο λ. Ομοίως έγινε και για τα υπόλοιπα γράμματα: m = κουκουβάγια, f = φίδι, D = χέρι…. (βλέπε πίνακα αιγυπτιακών ιερογλυφικών). Κάτι που είναι και η αιτία να νομίζουν πολλοί ότι η γραφή αυτή είναι ιδεογραφία, ενώ δεν είναι. Απλώς εδώ αντί να βάλουν π.χ. μια συγκεκριμένη γραμμή, όπως έγινε στη γραμμική ή μια σφήνα όπως έγινε στη σφηνοειδή για το φθόγγο σύμφωνο Λ έχουν βάλει το ιδεόγραμμα του λιονταριού και αυτό επειδή ως λέξη το όνομά του αρχίζει από το φθόγγο Λ κ.τ.λ. Στην καλούμενη Αιγυπτιακή δημοτική γραφή παραμένει ο ίδιος μηχανισμός γραφής, όμως τα γράμματα και τα σημεία τώρα δεν είναι πιστές εικόνες που υπήρχαν πριν στην Αιγυπτιακή ιερογλυφική, αλλά το απλουστευμένο περίγραμμα τους.

2. Παρατηρώντας το σχήμα και το όνομα των γραμμάτων των φοινικικών γραφών ( Φοινικικής, αραμαικής, εβραϊκής κ.τ.λ.) βλέπουμε ότι αυτά είναι εικόνες, όχι όμως πιστές, αλλά στο περίγραμμά του, ζώων ή πραγμάτων και συγκεκριμένα αυτών που λένε οι ονομασίες τους στο φοινικικό αλφάβητο, δηλαδή οι λέξεις: alef = κεφαλή βοδιού, beth = οικία, gimel = καμήλα, daleth = θύρα he = άγνωστο, βαβ = καρφί, ζαγιν = όπλο, χεθ = περίβολος, tεθ = φράκτης, ιοντ = χείρα, καφ = παλάμη, lαμεντ = βούκεντρο (μαστίγιο), mεμ = ύδωρ, νουν = ιχθύς ή φίδι, σαμεξ = άγνωστο, αγιν = μάτι, πε = στόμα, σαδε = άγνωστο, κοφ = άγνωστο, ρες = κεφάλι, σιμ = δόντι, ταβ = σημείο.

Επομένως οι Φοίνικες, αν και έχουν ίδιο μηχανισμό γραφής με του Αιγυπτίους, χρησιμοποιούν διαφορετικά γράμματα από ό,τι οι Αιγύπτιοι. Απλώς και στις δυο γραφές τα γράμματα προέρχονται από ιδεογράμματα.

3. Παρατηρώντας το σχήμα και το όνομα των γραμμάτων των ελληνικών γραφών βλέπουμε ότι αυτά εκεί δεν είναι εικόνες και ονόματα όντων, όπως στην Αιγυπτιακή και Φοινικική γραφή, αλλά έχουν σχήμα ανάλογο, κατά προσέγγιση, με τα στοματικά όργανα προφοράς τους και συνάμα ονομάζονται με λέξεις που αφενός ο πρώτος φθόγγος τους ν’ αρχίζει από το φθόγγο που παριστούν και αφετέρου η ετυμολογία τους να φανερώνει τον τρόπο προφοράς ή τον τρόπο γραφής τους. Παρέβαλε π.χ. το γράμμα «Λ-άβδα = ο φθόγγος Λ(λ) και το γράμμα που γράφεται ως η λαβ(ί)δα > Λάβδα, από το λάβε, λαμβάνω. Παρέβαλε ομοίως ότι το γράμμα Λ(λ) υποδείχνει ότι για να βγει ο φθόγγος που παριστάνει πρέπει η γλώσσα να ανασηκωθεί και να ακουμπήσει τον ουρανίσκο εσωστρεφώς, όπως δείχνει το σχήμα του Λ(λ). Κάντε το και θα δείτε ότι ο φθόγγος αυτός θα βγει άνετα. Παρέβαλε ομοίως:Το γράμμα β υποδείχνει ότι για να βγει ο φθόγγος που παριστάνει πρέπει τα χείλη να κλείσουν εσωστρεφώς και το στόμα να γεμίσει αέρα. Κάντε το και θα το διαπιστώσετε αμέσως. Το γράμμα ο υποδείχνει ότι για να βγει ο φθόγγος που παριστάνει πρέπει το στόμα και ο φάρυγγας να πάρει αυτή τη μορφή, δηλαδή να ανοίξουν και γίνουν σαν οπή, σωλήνας. Το γράμμα τ υποδείχνει ότι για να βγει ο φθόγγος που παριστάνει πρέπει η γλώσσα να ανασηκωθεί κάθετα και να ακουμπήσει στον ουρανίσκο Το γράμμα δ υποδείχνει ότι για να βγει ο φθόγγος που παριστάνει πρέπει το στόμα να φουσκώσει και η γλώσσα να ανασηκωθεί και να ακουμπήσει στον ουρανίσκο εξωστρεφώς, δηλαδή να πηγαίνει προς τα δόντια. Το γράμμα Θ υποδείχνει ότι για να βγει ο φθόγγος που παριστάνει πρέπει το στόμα να γίνει σωλήνας (στρογγυλοποιηθεί), να γίνει ως το Ο και η γλώσσα να ξεπροβάλει από το στόμα – δόντια ως δείχνει το σχήμα Θ. Το γράμμα γ υποδείχνει ότι για να βγει ο φθόγγος που παριστάνει πρέπει ο φάρυγγας – λαιμός να σφίξουν και να ανοίξουν το στόμα- χείλη. Ομοίως τα λοιπά.

Εκτός όμως από αυτά, τα ελληνικά γράμματα υποδεικνύουν επιπλέον και άλλα νοήματα, τα εξής, κάτι που δεν ισχύει στη Φοινικική γραφή:

α) Τα μικρά γράμματα: α, β, γ… δεν είναι για απλοποίηση («επισεσυρμένη γραφή») της γραφής, όπως λέγεται, αλλά επινοήθηκαν για να υποδείχνουν στον αναγνώστη ότι η λέξη που αρχίζει από τέτοιο γράμμα δεν εκφράζει κύριο πρόσωπο, αλλά κοινό, π.Χ.: νίκη & Νίκη, κριτικός & Κρητικός, αγαθή & Αγαθή…

β) Τα γράμματα Η(η), Ω(ω), Υ(υ) δεν είναι γράμματα που παρίσταναν αρχαίους φθόγγους που σήμερα συνέπεσαν με τους Ι, Ο, όπως λέει ο Έρασμος, αλλά γράμματα που προέκυψαν από παραποίηση του σχήματος των Ι(ι), Ο(ο), με σκοπό να δημιουργηθούν τα ομόφωνα γράμματα: Ο(ο) & Ω(ω), Η(η) & Υ(υ) & Ι(ι) & ΟΙ(οι)… με τα οποία να γίνεται στη γραφή υπόδειξη του μέρους ή του τύπου κ.τ.λ. των λέξεων (γράφοντας π.χ. τα θηλυκά με –η, τα ουδέτερα με –ι κ.τ.λ.) και έτσι να έχουμε βοήθεια και στην κατανόηση των λέξεων και διάκριση των ομοήχων, πρβ π.χ.: κουτί & κουτή & κουτοί, λύρα & λίρα.

γ) Τα κεφαλαία γράμματα: Α, Β, Γ… δεν είναι τα κανονικά γράμματα του αλφάβητου, όπως λέγεται, αλλά γράμματα ομόφωνα που επινοήθηκαν (Τα κεφαλαία γράμματα είναι γράμματα μεγαλύτερου και πιο καλλιτεχνικού σχήματος από τα μικρά), για να υποβοηθούν τον αναγνώστη στη διάκριση των κυρίων ονομάτων από τα κοινά και τις κοινές λέξεις, π.χ. νίκη & Νίκη, κόκκινος & κ. Κόκκινος… , καθώς και στη διάκριση των προτάσεων μεταξύ τους.

Σημειώνεται, επίσης, ότι:
1) Τα γράμματα του ελληνικού αλφάβητου λέγονται με λέξεις, δηλαδή τις άλφα, βήτα…, όχι γιατί προήλθαν από τα αιγυπτιακά ιερογλυφικά ή τα Φοινικικά και κρατούν τις ονομασίες που είχαν ή σήμαιναν εκεί, αλλά γιατί τα σύμφωνα δεν είναι δυνατόν ποτέ να τα προφέρουμε από μόνα τους, αλλά πάντα μαζί με ένα φωνήεν – απ’ όπου και σύμφωνα. Δηλαδή επειδή δεν μπορούμε να πούμε από μόνο του β, γ, δ… λέμε β-ήτα, γ-άμα, δ-έλτα… Το αυτό συμβαίνει, φυσικά, και με όλα τα άλλα αλφάβητα. Τώρα οι λέξεις που επιλέχθηκαν να ονομαστούν τα γράμματα αυτά στο ελληνικό αλφάβητο δεν είναι ούτε τυχαίες λέξεις ούτε ονόματα όντων που αρχίζει το όνομά τους από τον κάθε φθόγγο του αλφάβητου, όπως έγινε στην Αιγυπτιακή και Φοινικική γραφή, όπως λέγεται, αλλά ελληνικές και τέτοιας επιλογής-κατασκευής που:

α) το κάθε ένα από αυτά ν’ αρχίζει από το φθόγγο που αντιπροσωπεύει (ώστε να υποδείχνει καθαρά το πώς ακριβώς προφέρεται το γράμμα ή το ποιος ακριβώς είναι ο φθόγγος που παριστάνει), π.χ.: A-λφα = ο φθόγγος [α], Λ-άβδα = ο φθόγγος [λ],...

β) να είναι δηλωτικά είτε του τρόπου προφοράς τους, πρβ π.χ. σίγημα > σίγμα.. είτε της εικόνας του σχήματός τους, ώστε να τα θυμούνται έτσι οι μαθητές (κάτι όμως που σήμερα έχει καταστρατηγηθεί) πρβ π.χ.:

Λ-άβδα = Το γράμμα που γράφεται ως το σχήμα της Λαβ(ί)δας > Λάβδα, δηλαδή το σχήμα Λ. Σήμερα το γράμμα αυτό λέγεται «λάμδα», όπως και λάβε - λαμβάνω.

Ό-μμα = το γράμμα που γράφεται ως το σχήμα που έχει η οπή ή το όπμα > όμμα ή ομμάτιον > μάτι ή οπ-ταλμός > οφθαλμός, δηλαδή το σχήμα Ο. ‘Ο-μικρον λέγεται το γράμμα Ο(ο), επειδή είναι μικρότερο σχήμα σε σχέση προς το Ω-μέγα.

Δ-έλτα = Το γράμμα που γράφεται ως το σχήμα που έχει η δέλτος, δηλαδή το σχήμα Δ, D. Ετυμολογία από τα: δέλ-εαρ, δελεάζω, δελ-όω > δηλόω-ώ – δηλώνω κ.τ.λ. Δελτίο = η πινακίδα με δήλωση δελεαστικής τιμής.

Κ-άπα = το γράμμα που γράφεται όπως η "κάπη" = η φάτνη ή το καπά(κι), δηλ. το σχήμα C. Από το "κάπ(τ)ω = λυγίζω, "κε-καπ-μένο > κεκαμμένο". Νεότερα το C με μια κάθετη γραμμή από πίσω ΙC έγινε Κ(k).

Γ-άμα = το γράμμα που γράφεται γαμ-σά, όπως το σχήμα της γάμ-πας δηλ. όπως το σχήμα Γ. Από τα: «κάπ-τω, κάμ-ση> γαμ-σός,ή,ό = ο γυρτός - κυρτός,ή,ό»....

Δ-ίγαμμα = το γράμμα που γράφεται ως δυο Γ, δηλ. το σχήμα F. Το φ είναι μονοκονδυλιά του F. Σήμερα βάζουμε το Υ(υ) αντί του δίγαμμα.

Τάυ (“Τάφ”) = Το γράμμα που γράφεται με σχήμα όπως του σήματος που βλέπουμε στους τάφους, το «τάφ(ιο) > ταφ- > ταυ» σήμα = το σχήμα Τ(t) = ο σταυρός. Ετυμολογία από το θέμα των «(σ)ταυ-ρός, «ταυ-τίζω, »... "ταυ" = "τάτω ή τίθημι" (ε)ς + τάσις = στάσις, σταυρός = (ε)ς ταυ-ρώνω...

Σ-ίγμα = το γράμμα που προφέρεται σιγ(η)ματικά ή το γράμμα που γράφεται ως το "σάγμα" = η σαγίτα > σαΐτα (= το τόξο), δηλαδή το σχήμα C, Σ, σ = το σχήμα σφυρίχτρας.

Ομοίως τα υπόλοιπα.

2) Οι φοινικικές πρότυπες λέξεις alef, beth, gimel, daleth, he, βαβ, ζαγιν, χεθ, τεθ, ιοντ, καφ, λαμεντ, μεμ, νουν, σαμεξ, αγιν, πε, σαδε, κοφ, ρες, σιμ, ταβ δεν είναι ίδιες με τις ελληνικές άλφα, βήτα, γάμα, δέλτα, έψιλον… Απλώς φαίνονται να μοιάζουν, επειδή και οι μεν και οι δε αρχίζουν από τον ίδιο φθόγγο, πρβ: μεμ – μι, ρες – ρω… Στο φοινικικό αλφάβητο οι πρότυπες λέξεις είναι λέξεις της Φοινικικής γλώσσας που αρχίζουν από το φθόγγο αυτό και στο ελληνικό είναι ο φθόγγος που παριστά το γράμμα συν μια κατάληξη (συνήθως το –ι ή το -τα), ώστε να γίνει ο φθόγγος αυτός λέξη, πλην μερικών περιπτώσεων που έχουμε κανονικές λέξεις, πρβ: μ-ι, ν-ι, ξ-ι, π-ι, φ-ι, χ-ι, ψ-ι, ρ-ο, β-ήτα, ζ-ήτα, ή-τα, θ-ήτα, ι-ώτα, έ-ψιλον, ύ-ψιλον, ό-μικρον, ω-μέγα, γ-άμα (γαμ-σό), δ-έλτα (δελτίον), κ-άπα (καπάκι), λ-άβδα (λαβίδα – λάβδα, σίγμα (σίγημα), ταφ (τάφος, τάφειο σήμα = ο σταυρός), ά-λφα (άλφιτα, Αλφειός)

Έπειτα άλλο π.χ. η πρότυπη Φοινικική λέξη gimel (σαν λέξη = η καμήλα και ως γράμμα = το σύμπλεγμα γκ) και άλλο το η πρότυπη ελληνική λέξη γάμα (σαν λέξη = το γαμψό και ως γράμμα ο φθόγγος γ). Ομοίως άλλο το φοινικικό H-eth ("χέθ") = ο φθόγγος χ (= λατινικά h ήCh), άρα γράμμα σύμφωνο και άλλο το ελληνικό "’Η-τα" = ο φθόγγος [ι], άρα γράμμα φωνήεν (H = ομόφωνο των Υ, Ι, ΟΙ, ΕΙ..). Το αυτό για τα μπέθ, ντάλεθ….

Και δεν θα ήταν ποτέ λογικό οι πρότυπες ελληνικές αλφαβητικές λέξεις να είναι ίδιες με τις φοινικικές ή άλλου αλφάβητου, γιατί τότε πώς θα ήταν δυνατόν να τις εννοήσουν οι Έλληνες; Το κάθε αλφάβητο έχει δικές του πρότυπες λέξεις και οι λέξεις αυτές είναι κάποιες λέξεις της γλώσσας αυτής ή λεξοποίηση των φθόγγων (= ο φθόγγος μαζί με ένα φωνήεν ή με μια γνωστή συλλαβή) στα πρότυπα της γλώσσας του. Παρέβαλε και στα άλλα αλφάβητα, λατινικό: α= (a), μπε=(b), σε= (c), ντε= (d), ε=(e), έφ= (f)..., αγγλικό: εϊ= (a), μπι= (b), σι= (c), ντι= (d), ι=(e) εφ=(f),..

3) Επειδή στη Φοινικική και στην ελληνική γραφή τα γράμματα είναι περιγράμματα και όχι αυτούσιες εικόνες όντων, όπως είναι στην Αιγυπτιακή γραφή ή σφήνες, όπως είναι στη σφηνοειδή γραφή ή περίπλοκα σχήματα όπως είναι στη γραμμική γραφή, γι αυτό και σε κάποιους δίδεται η εντύπωση ότι η ελληνική γραφή είναι όμοια με τη Φοινικική ή ότι οι Έλληνες πήραν το αλφάβητο από τους Φοίνικες και το αντίθετο, ενώ δεν είναι έτσι. Ομοίως, επειδή η Φοινικική γραφή δεν κολλούνε τα γράμματα των συμφώνων, όπως γίνεται στην αραβική γραφή, γι αυτό και δίδεται η εντύπωση ότι η Φοινικική δεν έχει σχέση με την αραβική, αλλά με την ελληνική, ενώ δεν είναι το αντίθετο. Η αραβική και η Φοινικική έχουν τον ίδιο ακριβώς μηχανισμό γραφής

4) Σύμφωνα με κάποιους, επειδή οι πρότυπες λέξεις: άλφα, βήτα, γάμα... του ελληνικού αλφάβητου είναι άκλιτες, άρα οι λέξεις αυτές και το αλφάβητο είναι σίγουρα μη ελληνικά. Όμως αυτό είναι λάθος, γιατί στην ελληνική πολλές ομάδες λέξεων δεν κλίνονται όπως οι προθέσεις, τα επιρρήματα, οι σύνδεσμοι, τα αριθμητικά κ.α. Και επειδή οι λέξεις – γράμματα: ά-λφα, β-ήτα, γ-άμα…. είναι και αριθμητικά στοιχεία ή χρησιμοποιούνται και ως αριθμοί (ά-λφα = ένα, β-ήτα = δύο, … ), γι αυτό και οι λέξεις αυτές είναι άκλιτες, όπως και οι αριθμοί ένα, δύο, τρεις…..

5) Σύμφωνα με κάποιους, επειδή η λέξη «άλφα» δεν σημαίνει τίποτα στην ελληνική γλώσσα και επειδή στη σημιτική η ίδια λέξη σημαίνει ταύρος, άρα το αλφάβητο είναι σημιτικής καταγωγής. Ωστόσο αυτό είναι λάθος, γιατί η λέξη άλφα είναι ελληνικότατη. Απλώς δεν είναι σημερινή, αλλά παμπάλαια. Είναι ίδιας ετυμολογίας με τα: αλέ(υ)ω ή αλέ(θ)ω > αλείφω…. = περιστρέφω (άλφα = γράμμα που γράφεται περιστροφικά, όπως η άλως) απ’ όπου και: άλφιτα, Αλφειός, αλοιφή, αλώνι.

6) Επειδή ο Ηρόδοτος είπε ότι πιθανόν (λέει πιθανόν, ως υπολογίζω και όχι σίγουρα ) οι Έλληνες να χρησιμοποιούσαν αρχικά το φοινικικό αλφάβητο και όταν άλλαξε η γλώσσα τους το μετέτρεψαν, για να προσαρμοστεί στην ελληνική γλώσσα, τα σημερινά σχολικά βιβλία λένε ότι, ενώ από τη μια οι Έλληνες πρόσθεσαν στο φοινικικό αλφάβητο γράμματα για τους νέους φθόγγους που προέκυψαν στη γλώσσα τους, από την άλλη δεν αφαίρεσαν τα γράμματα που συνέπεσαν με την προφορά άλλων γραμμάτων και έτσι σήμερα στην ελληνική γραφή υπάρχουν γράμματα που ενώ έχουν την αυτή προφορά με άλλα, όπως τα Ω & Ο, Υ & Ι & Η…, παραμένουν στη γραφή των λέξεων από συνήθεια. Ωστόσο αυτό «δεν στέκει» γιατί, αν ήταν έτσι, τότε τα γράμματα που συνέπεσαν στην προφορά στην ελληνική γραφή θα έπρεπε να υπάρχουν και στο φοινικικό αλφάβητο, ενώ εκεί δεν υπάρχει κανένα από αυτά.

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΟΛΟΚΛΗΡΟ ΤΟ ΕΠΙΣΤΗΜΟΝΙΚΟ ΣΥΓΓΡΑΜΜΑ

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου