Η ειρήνη είναι κατάσταση, πολιτικοκοινωνική ή ατομική (ψυχική), ηθικά και ιδεολογικά άχροη. Η ειρήνη καθ’ εαυτήν δεν αναφέρεται σε ανώτερες αξίες, όπως η ελευθερία, η δικαιοσύνη, η Αλήθεια δεν προϋποθέτει ή δεν επιδιώκει την ύπαρξη των αξιών αυτών μέσα σε μία ή ανάμεσα σε πολλές ομάδες (ή άτομα), αλλά ανεξάρτητα απ’ αυτές αναφύεται σαν «ιδανικό» που απλώς σκοπεύει στην εξασφάλιση της ζωής του ατόμου ή της ομάδας από τον κίνδυνο βιολογικής καταστροφής της, τον οποίο συνεπάγεται η ανατροπή της ειρήνης.
Επομένως η κατάσταση της ειρήνης καθώς στερείται, ιδεολογικά, αξιολογικών προεκτάσεων μπορεί να συμβιβασθή με την κατάσταση της Δουλείας, της Αδικίας, της Τυραννίας, της Διαστρεβλώσεως και του Ψεύδους κ.λ.π. Ο οπαδός της ειρήνης (άτομο ή ομάδα) απομονώνει το «Ιδανικό» του, αδιαφορεί για την ποιότητα της ζωής, εντοπίζει το ενδιαφέρον του στην (ατομική ή ομαδική) ζωή καθ’ εαυτήν σαν φαινόμενο και δυνητικά είναι έτοιμος να δεχθή οιαδήποτε (ατομική ή ομαδική) καταπίεση, Καταδυνάστευση, Ατίμωση, αρκεί να μην διαταράξουν αυτές την ειρηνική διαβίωσή του, έστω μια ΚΤΗΝΩΔΗ ΕΙΡΗΝΙΚΗ Διαβίωσή του.
Η ειρήνη σαν κατάσταση είναι αυθαίρετα, Βίαια, Επιβεβλημένος κοινωνικός τύπος, διότι δεν έχει αντίκρυσμα στη ΦΥΣΗ, στη ΖΩΗ και στην Ιστορία. Η κατά φύσιν, κατάσταση είναι το αντίθετο της ειρήνης, είναι η δυναμική ουσία του Όντος, η αιώνια αναμέτρηση που ισχύει στο Σύμπαν, ο ΑΕΝΑΟΣ «πόλεμος» μεταξύ των φυσικών δυνάμεων η ασταμάτητη σύγκρουση μεταξύ των στοιχείων, ανόργανων και οργανικών, σύγκρουση που μέσα στην απειροπληθή ποικιλία των μορφών της παράγει την Αρμονία και την Κίνηση του Κόσμου.
Η ειρήνη σαν στατική όψη του Όντος, είναι Αφύσικη, δεν υπάρχει πουθενά, παρά μόνο στους Νοσηρούς εγκεφάλους των εμπνευστών και οπαδών της. Γι’ αυτό, η ειρήνη ως σύλληψη στερούμενη γενικής ισχύος και κύρρους δεν μπορεί να είναι ΙΔΕΑ, δεν μπορεί να εμπεριέχει μέσα της ΑΛΗΘΕΙΑ. Άρα πρόκειται για ΨΕΥΔΟΣ, και μάλιστα Συνειδητό ψεύδος που υπηρετεί την ΕΞΟΥΣΙΑΣΤΙΚΗ σκοπιμότητα, όπως θα δούμε πάρα κάτω, μ’ άλλα λόγια η ειρήνη αποτελεί ΔΟΓΜΑ……
Βγαίνει καθαρά το συμπέρασμα, συνεπώς, ότι ο Ειρηνισμός σαν «ιδεολογία» είναι παραλλαγή του «ζωτικισμού» (VITALISME), της αντιλήψεως, δηλαδή, εκείνης που εξηγεί τη ζωή σαν αποτέλεσμα συμπτώσεων της ύλης, τυχαίου συνδυασμού των πρωτεϊνών ή άλλων βιογόνων ουσιών, συμπτώσεων και συνδυασμού που αποκλείουν την ύπαρξη μιας αρχής που συντηρεί και ενώνει τον Κόσμο, ενός Κοσμογονικού Νόμου, ενός Λόγου, καθ’ Ηράκλειτον.
Έτσι, ο ειρηνισμός θεοποιεί το φαινόμενο της ζωής, του αναγνωρίζει αυτοδύναμη υπόσταση, το ανάγει σε αξία, θεωρώντας τις ιδέες και τις αρχές πλαστές και ανύπαρκτες. Πρόκειται για τυπικά ΥΛΙΣΤΙΚΗ ΑΝΤΙΛΗΨΗ.
Ότι η αναγωγή του φαινομένου της ζωής σε αυτοδύναμη αξία, ανεξάρτητη από τις άϋλες ιδέες, αποτελεί καθαρήν ΑΠΑΤΗ αποδεικνύεται από το γεγονός, ότι ο ζωτικισμός δεν πράττει τίποτε άλλο από το να διερευνά (έστω λανθασμένα και πλανημένα) το φαινόμενο αυτό από τη σκοπιά του αιτήματος της αλήθειας, της Ιδέας της Αλήθειας, μιας αξίας, δηλαδή, και ενός πνευματικού-ηθικού αιτήματος, που δεν μπορεί με κανένα τρόπο να συμβιβασθή, ούτε με συμπτώσεις πρωτεϊνών, ούτε με κανένα άλλο τυχαίο συνδυασμό της Ύλης.
Και εδώ ανακύπτει το αιώνιο αδιέξοδο του υλισμού, που αυτοαναιρείται, αυτοκαταργείται και αυτοκαταστρέφεται συνεχώς, διότι σκέπτεται δογματικά, στατικά και δεν μπορεί να αναγάγη την αλήθεια στο υπερυλικό επίπεδο, όπου φύσει υπάρχει.
Μετά την μικρή αυτή παρέμβαση, αναγκαία για την ορθή τοποθέτηση του ειρηνισμού από άποψη φιλοσοφική, και μετά την κατακύρωση της ειρήνης στη δικαιοδοσία του ΥΛΙΣΜΟΥ και των Υλιστικών «Ιδανικών», ας εξετάσουμε τις αισθητές εκφράσεις της, ας δούμε δηλαδή τις πολιτικοκοινωνικές και ατομικές παραμέτρους που δεν μπορούν να συσχετισθούν με μια τέτοια ιδεολογία.
Απομονώνοντας την ΕΙΡΗΝΗ από την ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ, ο ατομικός ή ομαδικός Ειρηνισμός ανοίγει το δρόμο προς δύο κατευθύνσεις εξ ίσου επικίνδυνες:
1) Κατοχυρώνει και συντηρεί την ΕΞΟΥΣΙΑ, εξασφαλίζει και νομιμοποιεί την αδιατάρακτη ισχύ και διάρκειά της και,
2) Μονιμοποιεί την κατάσταση ΥΠΟΤΑΓΗΣ, δικαιώνει την εξάρτηση και τον έλεγχο των ατόμων και των ομάδων από το Κατεστημένο, αφαιρώντας τη δυνατότητα της Ελεύθερης αναμετρήσεως του ΔΙΚΑΙΟΥ, αγώνος, του μοναδικού μέσου για την διάκριση μεταξύ Ικανών και Ανίκανων, για την νίκη των Λογικών επί των Παραλόγων, για την ήττα των Ανάξιων από τους Άξιους, των αρρώστων από τους Υγιείς, των Ατίμων από τους Τίμιους.
Έτσι η ΕΙΡΗΝΗ καταντά «ιδανικό» που βολεύει εξ ίσου δύο φαινομενικά αντίθετους «πόλους» , αλλά στην πραγματικότητα ΑΠΟΛΥΤΑ Όμοιους, και οι δυό είναι εξ ίσου Αρνητές της Ελευθερίας: καταντά «ιδανικό» εξυπηρετικό του ΕΞΟΥΣΙΑΣΤΗ και ταυτόχρονα «ιδανικό» εξυπηρετικό του Δούλου.
Αλλά η ανύψωση της ειρήνης σε αυτοδύναμο ιδανικό, εισάγει αυτόματα στην κοινωνία που το αποδέχεται δύο στοιχεία εξ ίσου ΕΠΙΚΙΝΔΥΝΑ με την άρνηση της ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΣ: την Αδικία και το Ψεύδος.
*-*-Την αδικία, διότι η πίστη στην αποφυγή διασαλεύσεως της Κρατούσας Τάξεως Πραγμάτων εξυπακούει, ότι η δικαιοσύνη, μ’ άλλα λόγια η επιβολή του φυσικά, μη συμβατικά, ορθού επί του εσφαλμένου, δεν μπορεί να υλοποιηθή, να μπή στην ομαδική ζωή και να γίνη ρυθμιστής και εγγυητής των σχέσεων των δυνάμεων, ατομικών ή ομαδικών.
Και τούτο, διότι η διαδικασία επιβολής, ή ΕΡΙΣ καθ’ Ηράκλειτον, είναι φύσει ασυμβίβαστη προς την κατάσταση της Ειρήνης. Συνεπώς, με την ειρήνη ΚΑΤΟΧΥΡΩΝΕΤΑΙ ΒΙΑΙΑ το ΚΑΘΕΣΤΩΣ, δηλαδή μια κοινωνική δομή που στέκει όχι σαν συνισταμένη διαφόρων ροπών, ελεύθερα, φυσικά και δίκαια αναπτυσσόμενων, αλλά βίαια εγκαθιδρυμένο εξαναγκαστικό σχήμα αδιάφορο προς οιαδήποτε διαδικασία Δικαιώσεως, Συγκερασμού των Αντιθέσεων.
*- Το ψεύδος, διότι η εισαγωγή Ενός ΔΟΓΜΑΤΟΣ, όπως η ΕΙΡΗΝΗ, σαν ιδεολογικής βάσεως της ομάδας, οδηγεί στο χτίσιμο ενός οικοδομήματος, που, καθώς υψώνεται πάνω σε Ψεύτικο, Αφύσικο θεμέλιο, αποκλείεται και το ίδιο να είναι αληθινό, φυσικό.
Πραγματικά κοινωνία της ειρήνης δεν θα μπορούσε ανα σημαίνη τίποτε άλλο παρά άθροισμα ατόμων και Υποομάδων που είναι Υποχρεωμένα, στο όνομα ενός Τεχνητού «ιδανικού», ενός Δόγματος, να Αρνηθούν την ίδια τη ΦΥΣΗ τους, την ίδια τη ΦΥΣΙΚΗ και κοινωνική αλήθεια που Επιτάσσει τον αέναο αγώνα, την αέναη κίνηση, και να αποδεχθούν μια «μοίρα» που τους θέλει ΑΠΡΑΓΟΥΣ, ΑΚΙΝΗΤΟΥΣ…….!!!!
Η «μοίρα» αυτή, ούτε λίγο ούτε πολύ είναι ταυτόσημη με το πνευματικό ΣΚΟΤΟΣ, ωμή διαστρέβλωση του αληθινού, καθαρή Διαστροφή όλων των νοητικών και βουλητικών γνωρισμάτων της ΑΝΘΡΩΠΙΝΗΣ ΨΥΧΗΣ, φραγμός στην αναζήτηση, τον ΔΙΑ-ΛΟΓΟ, τον πατέρα αυτόν της αλήθειας. Η κοινωνία της ειρήνης, καθ’ εαυτήν και σαν τρόπος ομαδικής ζωής, είναι αυτό τούτο το ΚΟΙΝΩΝΙΚΟ ΨΕΜΑ.
Μέσα στο ηθικά ουδέτερο Ειρηνιστικό Ιδεολογικό Πλαίσιο, η Πολιτικοκοινωνική κατάσταση που προκύπτει κατ’ ανάγκην πρέπει να είναι παγωμένη, ΚΑΤΕΣΤΗΜΕΝΗ. Πρέπει, δηλαδή, να συγκροτή ένα καθεστώς που επιδίωξή του δεν είναι η ασταμάτητη ανύψωση του βαθμού ΕΛΕΥΘΕΡΩΣΕΩΣ των μελών του ή συνεχής κατίσχυση της Δικαιοσύνης και η προοδευτική Εξαλήθευση των θεσμών και της ζωής, αλλά, αντίθετα, η διακοπή όλων αυτών των ροών, των εξελίξεων και μεταβολών, η ανακοπή, η κατάργηση της διαλεκτικής της ιστορίας, μ’ άλλα λόγια, η μετατροπή της έναρχης κοινωνίας σε εξουσία και η διαιώνιση της διαστρεβλώσεως αυτής του πολιτικού φαινομένου.
Έτσι η ειρήνη, σαν ιδεολογικό θεμέλιο της κοινότητας, αποτελεί σε τελευταία ανάλυση ΤΑΦΟΠΛΑΚΑ, κάτω από την οποία ΣΥΝΘΛΙΒΟΝΤΑΙ και ΑΠΟΣΥΝΤΙΘΕΤΑΙ όλες οι δυνατότητες Προόδου, όλες οι προϋποθέσεις του ιστορικού γίγνεσθαι…
Δημήτρης Ι. Λάμπρου
Τέλος πρώτου μέρους.
«Πάντα κατ’ έριν γίγνεται, το αντίξουν συμφέρον, και εκ των διαφερόντων η καλλίστη αρμονία» Ηράκλειτος.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου