Μήνυμα των καιρών: ΕΛΛΗΝΑΣ και ΧΡΙΣΤΙΑΝΟΣ, ΔΥΤΙΚΟΣ και ΑΝΑΤΟΛΙΤΗΣ, ΒΥΖΑΝΤΙΝΟΣ και ΡΩΜΙΟΣ

Ο σημερινός κάτοικος του Νεοελληνικού κράτους, ο Φραγκολεβαντίνος και ιουδαιοχριστιανός, ο αστοκαπιταλομαρξιστής και οικονομιστής, ο λογοκράτης και ο καταναλωτικός, ο ρωμιός, κάθε άλλο παρά ιδεολογικά αρμονικό και πνευματικά ισορροπημένο τύπο θα μπορούσε να αποτελέση.

Η νεοελληνική συνείδηση, ταραγμένη, διασπασμένη και συγκεχυμένη, παραπαίει ή καρκινοβατεί μέσα σ’ ένα κυκεώνα ιδεολογικών και αξιολογικών προτύπων αποκλειστικά ΕΞΟΥΣΙΑΣΤΩΝ και τόσο αντιφατικών, ώστε να παρουσιάζει συμπτώματα εθνικής σχιζοφρένειας, αν όχι πολυφρένειας, παραλυτικής και καταλυτικής.

Όσοι ενοχλούνται από αυτούς τους σκληρούς έστω αυτοχαρακτηρισμούς μας και φρονούν  τα αντίθετα, ΦΑΡΙΣΑΪΖΟΥΝ αναίσχυντα ή ΔΟΓΜΑΤΙΖΟΥΝ χάριν μιάς άθλιας εξουσιαστικής σκοπιμότητας.

Αλλά και τα δύο αυτά, ο Φαρισαϊσμός και ο Δογματισμός δηλαδή, ουδέποτε υπήρξαν προϋποθέσεις για κάποιο ανέβασμα, για μια ανάταση και έξαρση, για μια προσπάθεια αποτινάξεως της ΘΛΙΒΕΡΗΣ μοίρας του ουραγού των Εθνών και εκκινήσεως προς μορφές πολιτικής και ατομικής ΖΩΗΣ ανώτερες και αληθινώτερες.

Με αφετηρία την παραπάνω θέση θα δούμε την επίπτωση του Βυζαντίου στην πορεία και στη συνείδηση του Νεώτερου Ελληνισμού ή ενσωμάτωση της βυζαντινής ιστορίας στην ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΙΣΤΟΡΙΑ.

Η ενσωμάτωση αυτή, έργο του πολιτικού κατεστημένου του περασμένου αιώνα, εκτός του ότι υπήρξε--όπως θα αποδειχθή-πράξη ΑΝΤΙΕΠΙΣΤΗΜΟΝΙΚΗ αι ΔΟΓΜΑΤΙΚΗ, είχε και βαρειές συνέπειες, πολιτικές και ηθικές, που η αξιολόγιση τους είναι ακόμη πρόωρο για να επιχειρηθή.

Εκείνο όμως που με βεβαιότητα μπορεί να λεχθή από τώρα είναι, ότι ο ΕΜΒΟΛΙΑΣΜΟΣ της νεοελληνικής ΣΥΝΕΙΔΗΣΕΩΣ –εν ονόματι του δόγματος της «ιστορικής συνέχειας»του Ελληνικού Έθνους- με την ΨΕΥΔΑΙΣΘΗΣΗ της διαδοχής της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας από το Νεοελληνικό Παρακράτος του χριστιανισμού έφερε δύο ΚΑΤΑΣΤΡΕΠΤΙΚΑ ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑΤΑ, εντελώς αντίθετα από εκείνα που φανταζόταν ότι θα φέρη ο εμπνευστής της, το ΠΟΛΙΤΙΚΟΠΝΕΥΜΑΤΙΚΟ  κατεστημένο: Το  ΠΡΩΤΟ αποτέλεσμα, το πολιτικό, είναι, ότι η βυζαντινή ιδεολογία του Νεώτερου Ελληνισμού, η Μεγάλη Ιδέα, όχι μόνον δεν υπηρέτησε την γεωγραφική-εδαφική έννοια της Ελλάδος, αφού δεν απέφερε ούτε την «Αγιά Σοφιά», ούτε την «Κόκκινη Μηλιά», ούτε κανένα σημαντικό τμήμα της μεσαιωνικής αυτοκρατορίας στο Ρωμαίϊκο, αλλά και συνέτεινε κατά βάθος σημαντικώτατα στην ΓΕΩΓΡΑΦΙΚΗ Συρρίκνωση του Ελληνισμού και την οριστική εκρίζωσή του από τις ΠΡΟΑΙΩΝΙΕΣ κοιτίδες του στην Ιωνία, την ίδια την Κωνσταντινούπολη, τον Πόντο, την Καππαδοκία κλπ.

Και το ΔΕΥΤΕΡΟ αποτέλεσμα, συνειδησιακό αυτό, που είναι ασύγκριτα πιο καταστρεπτικό από το πρώτο, είναι ότι η τεχνητά δημιουργημένη ιδεολογικοπολιτική συναίσθηση ότι οι σύγχρονοι Έλληνες είναι εκτός των άλλων και κληρονόμοι του βυζαντινισμού, πρόσθεσε μια ακόμη σημαντική εστία πολιτικοπνευματικής αναρχίας στην απέραντη ΕΡΗΜΟ της ιδεολογικής συγχύσεως και ηθικοπολιτικής διαστρεβλώσεως του Ελληνισμού.

 Επιμένοντας να πείσουμε τον Έλληνα ότι είναι πολλά πράγματα, και μάλιστα αντιφατικά εξ ορισμού ασυμβίβαστα μεταξύ τους, ΕΛΛΗΝΑΣ και ΧΡΙΣΤΙΑΝΟΣ, =ΔΥΤΙΚΟΣ και ΑΝΑΤΟΛΙΤΗΣ =ΒΥΖΑΝΤΙΝΟΣ και ΡΩΜΙΟΣ, τελικά κατωρθώσαμε να τον κάνωμε να πιστέψη, ότι δεν είναι απολύτως ΤΙΠΟΤΕ, είναι ένα ΜΗΔΕΝΙΚΟ…..

Τώρα, που όλα αυτά παρήλθαν, που το πρόβλημα μας δεν συναρτάται πιά με διάφορα καταστρεπτικά, όπως αποδείχθηκαν, «αυτοκρατορικά συμπλέγματα» ανωτερότητας (ή κατωτερότητας, είναι το ίδιο πράγμα!), τώρα που το αίτμα και το όραμα-το ΠΑΓΚΟΣΜΙΟ ΑΙΤΗΜΑ και το παγκόσμιο όραμα-είναι η αναστήλωση της πνευματικά και ψυχικά κατερειπωμένης ζωής μας, της διαφυγής μας από το θανατηφόρο τέλμα της εξουσιαστικής και ΙΟΥΔΑΙΟΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΗΣ δογματικής ΣΚΟΤΕΙΝΙΑΣ, της εξαχρειώσεως, του άγχους, της αποβλακώσεως και της ανασφάλειας, τώρα τέλος, που το πρόβλημα είναι να ΞΑΝΑΒΡΟΥΜΕ τον ΧΑΜΕΝΟ και διαστρεβλωμένο εαυτό μας, τον φυσικό, ΑΛΗΘΙΝΟ, ελεύθερο εαυτό μας, καιρός είναι να ξεφορτωθούμε αυτές τις φθαρτικές εξουσιαστικές παρακρούσεις, αυτά τα καταστρεπτικά δόγματα και να πούμε την απλή και σωστική αλήθεια: ΟΧΙ, το ΒΥΖΑΝΤΙΟ, το εξουσιαστικό, κρατικιστικό, λογοκρατικό, δογματικό, Ανελεύθερο Πνευματικά, Ιουδαιοχριστιανικό Βυζάντιο, δεν μπορεί να είναι ΕΛΛΗΝΙΚΟ, είναι το αντίθετο προς τα κύρια γνωρίσματα της ελληνικότητας, την ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ, το ΛΟΓΟ, την ΑΛΗΘΕΙΑ, το Μέτρο, τον έλεγχο, την ΑΡΜΟΝΙΑ, την θεωρία, την έρευνα, την Ειστήμη, την φιλοσοφία, ότι, τέλος πάντων, βρήκαν, κατξίωσαν και κληροδότησαν σαν πολύτιμο δώρο στην ΑΝΘΡΩΠΟΤΗΤΑ οι ΕΛΛΗΝΕΣ-ΚΑΙ ΜΟΝΟΝ ΑΥΤΟΙ….

Δεν έχουμε ανάγκη και μιας δόσεως Βυζαντινισμού στην νεοελληνική συνείδηση και ιδεολογία, για να υπάρξουμε-αντίθετα η δόση αυτή παρέλυε και νάρκωνε, προκαλούσε παρακρούσεις.

 Και, αν επιτρέπεται να πούμε κάτι ιστορικά αναπόδεικτο, αλλά για μας αληθινό, άλλη, ανώτερη, και αναμφίβολα αληθινώτερη   θα ήταν η ΕΘΝΙΚΗ και ΑΤΟΜΙΚΗ ζωή μας, εδώ σήμερα, αν δεν παίρναμε ποτέ, μετά το 1821, αυτή τη δόση παραισθησιογόνου….

Η Ελλάδα, η ελληνικότητα, το έχουμε πεί πιά με κουραστική επιμονή, δεν είναι έννοια γεωγραφική-εδαφική, δεν είναι καν έννοια εθνική. ΕΙΝΑΙ ΙΔΕΑ Παγκόσμια, Δια-Πλανητική, ΦΩΣ οδηγητικό, δρόμος προσπελάσεως προς την αλήθεια και την ελευθερία.

Και οι Έλληνες, το έχουμε κι αυτό πει με κουραστική επιμονή, δεν είναι ιστορικά, εθνικά, κρατικά κατασκευάσματα, αλλά άνθρωποι αληθινοί, ΕΛΕΥΘΕΡΟΙ, φυσικοί, απαλλαγμένοι από εξουσιαστικές διαστροφές, ΠΡΩΤΟΠΟΡΟΙ ΔΗΜΙΟΥΡΓΟΙ ΕΛΛΗΝΙΚΟΥ έργου, έργου επίσης ελεύθερου, αληθινού και δίκαιου.

 Μακάρι, εμείς οι κάτοικοι του κλασσικού ελληνικού χώρου να αναδειχθούμε σε Έλληνες, να πρωτοπορήσουμε, δηλαδή, συμπαρασύροντας και τους άλλος στην δύσκολη αναρρίχηση προς τις φωτεινές κορυφές της Αλήθειας και της Ελευθερίας ή, αν δεν μπορή να γίνη αυτό, μακάρι η ελληνικότητα να προαχθή σ’ ένα οποιοδήποτε μέρος της Υδρογείου.

 Είναι η μόνη διέξοδος για την εξαλήθευση και ελευθέρωση του παρακμιακού και αρρωστημένου Κόσμου μας, ή μόνη οδό διαφυγής του ανθρώπινου είδους από τον κίνδυνο αυτοκαταστροφής και εξαφανίσεώς του από τον πλανήτη.

Αυτό είναι το μήνυμα των καιρών, και όσοι δεν το πιάνουν και ενοχλούνται, γιατί φαντάζονται ότι θίγονται τα εξουσιαστικά (ιερά και όσια) του Ελληνισμού, όπως ο ΒΥΖΑΝΤΙΝΙΣΜΟΣ και τόσες άλλες ψυχοπολιτικές καταλυτικές και παραλυτικές παρακρούσεις και συντελεστικά της ΠΑΡΑΚΜΗΣ Δόγματα, πολύ λίγη σχέση έχουν, κατά βάθος, με τον ΕΛΛΗΝΙΣΜΟ, την ουσία του και το ΑΙΩΝΙΟ ΑΙΤΗΜΑ και χάρισμά του να εξαλυθεύη και να ελευθερώνη…..

Δημήτρης Ι. Λάμπρου.