Η Μυθολογία είναι ο προθάλαμος της Ιστορίας
Τό εὐφημεῖν ἀεί εἰς ἀγαθόν ἄγει.


«Τι εστί Θεός; Άνθρωπος αθάνατος. Τι δε Άνθρωπος; Θεός θνητός.».
Ηράκλειτος

Σελίδες

Ζόφος και Φώς !! Μέρος γ’

Ο Παύλος «κατά νόμον Φαρισαίος», αντιλαμβάνεται, ότι ο αμυντικός εθνικισμός του Μωσαϊσμού τον οποίο υπηρετούσε με φανατισμό, δεν εξυπηρετεί τις εξουσιαστικές βλέψεις του σιωνισμού, και υιοθετώντας τον διεθνιστικό χαρακτήρα και την επεκτατικότητα του Χριστιανισμού εξαπολύεται στον Ελληνικό Κόσμο, για να αναδειχθή σε κορυφαίο εγκέφαλο της σιωνιστικής επιχειρήσεως για την καταστροφή της ελληνικής αλήθειας.

 Καθώς ο ίδιος θα δεχόταν, όπως γράφει, να γίνει ανάθεμα για να σωθούν οι Ιουδαίοι και για να μετατραπούν σε «σπέρμα του Αβραάμ» οι Έλληνες ή για να…. εγκεντρισθή στον κορμό του Ισραήλ ο Ελληνισμός αλωνίζει τις ελληνικές πόλεις, από την Κύπρο και την Κρήτη μέχρι την Ιωνία και τη Μακεδονία και με ορμητήρια τις Ιουδαϊκές συναγωγές, που υπήρχαν τότε σ’ όλες σχεδόν τις πόλεις της Μεσογείου, προσπαθεί να παγιδεύση με την «σαγήνη» του δόλιου δόγματος τις ελληνικές ψυχές.



Αν αναγκάζεται να φύγει από την Έφεσο- όπου προσέβαλε την πολιούχο Άρτεμι-για να σωθή από τους αγανακτισμένους Έλληνες, αν εκδιώκεται από την Θεσσαλονίκη και τη Βέροια (πρώτη περιοδεία), αν συλλαμβάνεται στους Φιλίππους ως αγύρτης θαυματοποιός, αν στην Αθήνα δεν βρίσκει καμμιά ανταπόκριση και το κήρυγμά του περί αναστάσεως των νεκρών προκαλή τη ΧΛΕΥΗ των ΑΘΗΝΑΙΩΝ, όμως μυεί μέλη των εβραϊκών κοινοτήτων στις πόλεις αυτές και αναθέτει γενικά σε Εβραίους της Διασποράς, στην Ελλάδα, να συνεχίσουν την προσπάθεια του προσηλυτισμού.. Αν οι Έλληνες στην Κόρινθο «σοφίαν ζητούσι» και γελάνε με την «μωρίαν του Σταυρού», όμως βρίσκει τον τρόπο για να παραχαράξη την ελληνική σοφία και να τους σερβίρη διάφορα υποκατάστατά της, για να κατασιγάση την δίψα τους για την αλήθεια.

-«Οίδε γαρ το δοκούν κεχρήσθαι κατ’ εξουσίαν τοις ρήμασι και τω ιδίω της διανοίας είρμω προσασμόζειν τας των ρημάτων εμφάσεις καν προς άλλας τινάς εννοίας ή συνήθεια την κατάχρησιν των λέξεων φέρη», παρατηρεί για την πλαστογραφική σοφιστική ικανότητα του Απόστολου των Εθνών ο Γρηγόριος Νύσσης. Η ελληνική σοφία γίνεται «σοφία θεού» (αντί του εβραϊκού «δύναμις θεού»). Έτσι, με τον τρόπο αυτό η γέφυρα του Χριστιανισμού με τον ελληνισμό διατηρείται: -οι Έλληνες οι οποίοι «σοφίαν ζητούσι», μπορούν να την έχουν- μόνο που θα πρέπει να την αναθεωρήσουν ριζικά.


Ο Ιωάννης, ή άλλη «αιχμή» της ιουδαϊκής ΕΠΙΧΕΙΡΗΣΕΩΣ για την πνευματική εξαλλοτρίωση του Ελληνικού Κόσμου, προχωρεί ακόμη περισσότερο στην ΠΑΡΑΧΑΡΑΞΗ και ΠΛΑΣΤΟΓΡΑΦΗΣΗ του Ελληνικού Πνεύματος. Ζώντας στην πατρίδα του Ηράκλειτου, την Έφεσο, και νοιώθοντας ότι τα ιουδαϊκά δόγματα και ο ιουδαϊκός ΜΕΣΣΙΑΝΙΣΜΟΣ θα ήταν αδύνατο να σταθούν μπροστά στον Ελληνικό Λόγο και στην Ελληνική Οντολογία, εισάγει μια ιουδαϊκή απομίμηση του Λόγου, τον οποίο προσωποποιεί και ταυτίζει με τον Ιουδαίο Μεσσία, και αλλοιώνει τις συλλήψεις του Ελληνικού Πνεύματος, προσδίδοντας σ’ αυτές τον δογματικό χαρακτήρα της εβραϊκής σκέψης.

«Στην ελληνική φιλοσοφία- γράφει σύγχρονος ιστορικός- τόσο στον Ηράκλειτο όσο και στους στωϊκούς, ο Λόγος, ως ή αρχή που συντηρεί και ενώνει τον κόσμο, είναι ενδοκοσμικός, ενώ στο Ευαγγέλιο του Ιωάννου πρόκειται σαφώς για ίδιο πρόσωπο που έρχεται στον κόσμο απ’ έξω. Εξ άλλου όλα τα θέματα του Προλόγου (του Ευαγγελίου) ανάγονται στην Παλαιά διαθήκη ( «εν αρχή», «φως», «ζωή», «σκότος» κλπ.) ή στα θεοφάνεια του Σινά («σκηνή», «δόξα», «χάρις» κλπ.).

Πρόκειται για μια αντίληψη περί «λόγου», που συνδέει τον όρο αυτό όχι τόσο με την κοσμολογία και την αφηρημένη φιλοσοφική σκέψη, όσο με την ιστορία της σωτηρίας και το εβραϊκό δόγμα της δημιουργίας εκ του μηδενός. Γενικά άλλωστε ο Ιωάννης εμφανίζει ολόκληρο το Ευαγγέλιό του μέσα στα πλαίσια της σωτηρίας του ΙΣΡΑΗΛ και της ΙΟΥΔΑΪΚΗΣ Αποκαλυκτικής, ενώ θεμελιώδεις έννοιες, όπως εκείνες της αλήθειας, του χρόνου, της ηθικής δυαρχίας κλπ., κατανοούνται πλήρως αν συνδεθούν με την Παλαιά Διαθήκη. Μια τέτοια προσέγγιση του Ιωάννου ευνοεί και την κατανόηση άλλων έργων που αποδίδονται σ’ αυτόν, όπως η Α’ επιστολή Ιωάννου και μάλιστα η Αποκάλυψη, που θα μπορούσε να χαρακτηρισθή ως το ΙΟΥΔΑΪΚΟΤΕΡΟ ΚΕΙΜΕΝΟ της ΚΑΙΝΗΣ ΔΙΑΘΗΚΗΣ…

Αυτή τη μέθοδο νοθεύσεως, εβραιοποιήσεως και ΠΛΑΣΤΟΓΡΑΦΗΣΕΩΣ του Ελληνικού Πνεύματος, που υιοθέτησαν οι «πρωτεργάτες» του ΙΟΥΔΑΙΟΧΡΙΣΤΙΑΝΙΣΜΟΥ σαν μέσον αντιμετωπίσεως της Ελληνικής Αλήθειας, συνέχισαν και ανήγαγαν σε «επιστήμη» οι νεώτεροι απολογητές του, οι οποίοι μάλιστα αντιλαμβάνονται ότι είναι ανάγκη να αποκτήσουν ελληνική Παιδεία για να μπορέσουν να ΠΑΡΑΧΑΡΑΞΟΥΝ πιο πειστικά την ελληνική σκέψη (Βασίλειος, Γρηγόριος, Ωριγένης, Κλήμης, κλπ.).

Έτσι κατασκευάζεται αυτός ο ιδεολογικός τραγέλαφος που ωνομάσθηκε «Ελληνοχριστιανισμός» από το μετέπειτα Χριστιανικό Κατεστημένο, μια ιδεολογία που δεν παρουσιάζει καμμιά εσωτερική ενότητα, είναι απόλυτα αντιφατική, γιατί συζευγνύει με Ταχυδακτυλουργικό τρόπο δύο πράγματα από τη φύση τους Ασυμβίβαστα, δηλαδή, από τη μία μεριά, την ελεύθερη, ανιεράρχητη και παντοδύναμη θεά του ελληνισμού, την ΑΛΗΘΕΙΑ, στην οποία υπόκειται οιαδήποτε έκφραση του Ελληνικού Πνεύματος και του Ελληνικού Πολιτισμού, και, από την άλλη μεριά, το ΔΟΓΜΑ, πράγμα απολύτως ξένο προς τον Ελληνισμό, σ’ όλους τους τομείς της ζωής του, από τον πολιτικό μέχρι το θρησκευτικό.

Ο Ελληνοχριστιανισμός είναι έννοια ΑΔΙΑΝΟΗΤΗ Φιλοσοφικά, Ιστορικά και ηθικά: Ο ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΣΜΟΣ ΕΙΝΑΙ Ο ΔΟΛΟΦΟΝΟΣ ΤΟΥ ΕΛΛΗΝΙΣΜΟΥ, ΣΑΝ ΤΡΟΠΟΥ ΣΚΕΨΕΩΣ ΚΑΙ ΤΡΟΠΟΥ ΖΩΗΣ. Από τη στιγμή που επεβλήθη ΒΙΑΙΑ ο Χριστιανισμός, ο Ελληνισμός έπαψε να υπάρχη. Αυτή είναι η καθαρή ΑΛΗΘΕΙΑ…

Έτσι κατεστράφησαν συστηματικά όλες οι ελληνικές πνευματικές αξίες, ο έλεγχος, ο διάλογος, η έρευνα, η απόδειξη, η Επιστήμη, η θεωρεία, η τέχνη, μέσα στα χαλκεία των δογματικών σχολών και το βαθύ σκότος του Μεσαίωνα αρχίζει να καλύπτη το Ελληνικό Φώς σ’ όλη την Οικουμένη.

Ο Λιβάνιος τον 5ο μ.Χ. αιώνα, όταν ο Χριστιανισμός- στον «Υπέρ Ιερών» λόγον του- στην καταστροφή των ελληνικών έργων τέχνης από Φανατικές Ορδές Χριστιανών, που εξαπολύθηκαν, μετά την έκδοση του ανθελληνικού διατάγματος του Θεοδοσίου, σ’ όλο τον ελληνικό Κόσμο και γκρέμιζαν και ισοπέδωναν διά πυρός και σιδήρου ότιδήποτε εθύμιζε Ελλάδα, (ναούς, βιβλιοθήκες, μαντεία, στάδια, αγάλματα), παρομοιάζει τους άτυχους κατοίκους των δεινοπαθουσών περιοχών με ναυαγούς που από το πλοίο του πολιτισμού βρέθηκαν απότομα στην άγρια θάλασσα…

Οι δεκαπέντε αιώνες Μεσαίωνος που ακολούθησαν τον θρίαμβο του Χριστιανισμού αποδεικνύουν την τραγικήν αλήθεια της παρομοιώσεως του μεγάλου αυτό΄τα Έλληνα. Αν ο Ελληνισμός σκλαβώθηκε Βίαια από το Ιουδαϊκό εξουσιαστικό πνεύμα, αν διάφορες λατινικές, ή λατινογενείς πολιτικές εξουσίες του επέβαλαν με το Ξίφος και το πύρ τα ιουδαϊκά δόγματα, αν επί είκοσι αιώνες υφίσταται ΠΛΥΣΗ εγκεφάλου στο Σχολείο ή στην Εκκλησία, για να ΥΠΟΤΑΧΘΗ στην τρομοκρατία της Εβραϊκής «κολάσεως», ποτέ στην πραγματικότητα δεν έχασε τον βαθύτερο πνευματικό εαυτό του. Για τον πραγματικό Έλληνα, ο εβραϊκός ΖΟΦΟΣ είναι ξένος προς τον ψυχισμό του, ο ΣΑΒΒΑΩΘ και οι νεώτερες «εκδόσεις» του είναι απρόσκλητοι επισκέπτες των ελληνικών ναών.

Ο ανώνυμος ελληνικός λαός σήμερα διατηρεί αλώβητη την παλαιά φωτεινή πνευματική του υπόσταση. Όπως οι πρόγονοί του, και σε πείσμα του ιουδαϊσμού, που απαγορεύει την απεικόνιση του θεού, ζωγραφίζει στους ναούς και σήμερα, δίνοντάς του ανθρώπινες μορφές, τον θεό του, και κατά βάθος στους αρχαίους θεούς του εξακολουθεί να προσφέρη τη λατρεία του, εξελληνίζοντας τους διαδόχους του και αποδίδοντας στους δεύτερους τις ιδιότητες εκείνων.

Τον Ποσειδώνα, τον θαλασσινό θεό του, τον αναβιώνει κρυφά μέσα στην καρδιά του δίνοντάς του την μορφή του Αγίου Νικολάου, τον Άρη του τον κρατά άφθαρτο μέσα στο χρόνο ονομάζοντάς τον Άγιο Γεώργιο, τον ιαματικό ημίθεο του Ασκληπιό τον μετονομάζει απλώς σε Άγιο Παντελεήμονα, την προστάτιδα της γεωργίας Δήμητρα την λατρεύει με το όνομα του προστάτη των αγροτών Αγίου Μοδέστου, τον Ερμή του, που βοηθούσε στην ανακάλυψη των κλοπιμαίων, τον κάνει Άγιο Φανούριο. Την Μαριάμ την εξελληνίζει δίνοντάς της τις ιδιότητες της Προμάχου Αθηνάς κ.ο.κ. Ο μελετητής της ελληνικής λαογραφίας μένει κατάπληκτος μπροστά στην πληθώρα των αρχαιοελληνικών λατρευτικών και θρησκευτικών επιβιώσεων που βασιλεύουν στην λαϊκή ψυχή του νεώτερου Ελληνισμού. Κοντά στους αγίους και τις αγίες διατητρούνται ολοζώντανες οι Νηρηίδες (Νεράιδες), οι Γοργόνες, οι Γελλούδες, οι Λάμιες κι ένα σωρό νύμφες της αρχαίας δαιμονολογίας.

Αυτό το φαινόμενο, ο Παγανισμός, που δεν έχει μελετηθή σ’ όλο του το βάθος, λόγω των φαρισαϊκών αντιδράσεων, αποτελεί μία από τις ζωντανές αποδείξεις της αδιάκοπης ιστορικής και πνευματικής συνέχεις του Ελληνισμού και μια ακόμη επιβεβαίωση ότι η Εβραϊκή Θεολογική και κοσμογονική αντίληψη δεν μπόρεσε ποτέ να κατακτήση σε βάθος την ελληνική ΨΥΧΗ. Η εκκλησιαστική τέχνη εξελληνίσθηκε ευθύς εξαρχής. Η εκκλησιαστική μουσική, η εκκλησιαστική ποίηση, η εκκλησιαστική αρχιτεκτονική, η εκκλησιαστική ζωγραφική ξέφυγαν αμέσως από τον ΕΒΡΑΪΚΟ ΕΛΕΓΧΟ. Και οι πνευματικές και πολιτικές ηγεσίες του ελληνισμού δεν σταμάτησαν ποτέ τον αγώνα εναντίων της ίδιας φιλοσοφικής υποστάσεως του εβραϊκού πνεύματος.

Από τον μεγάλο Ιουλιανό τον Παραβάτη και τον Λιβάνιο, μέχρι τον Γεώργιο Γεμιστό- Πλήθωνα, που ζητούσε αναβίωση της ΕΘΝΙΚΗΣ (αρχαιοελληνικής) θρησκείας, γράφοντας μάλιστα και την περίφημη «Ευχή εις τον ένα Θεόν» και μέχρι τον άγιο Κοσμά τον Αιτωλό που κατεδάφιζε εκκλησίες για να ιδρύση σχολείο των ελληνικών γραμμάτων, διότι ΕΓΡΑΦΕ, μόνον τα ελληνικά ¨φωτίζουν και λαμπρύνουν τον νούν», ή πάλη των δύο αυτών ασυμβίβαστων στοιχείων, του ελληνικού και εβραϊκού πνεύματος, συνεχίζεται σε διάφορες μορφές έως σήμερα.

Α) Η εβραϊκή δογματική Σχολή: του «πίστευε και μη ερεύνα» και τη Σχολή: «Ερευνάτε τας Γραφάς» του Χριστιανισμού…..

Β) Με προεξάρχοντες του μισέλληνες και ΑΞΕΣΤΟΥΣ Ρωμαίους Κωνσταντίνο Α’, Θεοδόσιο Α’, και τον Ιουστινιανό Α’, που έγιναν Όργανα της ΣΙΩΝΙΣΤΙΚΗΣ Συνωμοσίας και εξουδετέρωσαν την Ελληνική Αντίσταση με τα μέσα της Εξουσίας. Ο Χριστιανός χρονογράφος Σωζομενός αναφέρει, ότι «των Ελληνιστών μικρού πάντες κατ’ εκείνο διεφθάρησαν, και οι μεν ΠΥΡΙ, οι δε ΞΙΦΕΙ απολέσθαι προσετάχθησαν. Παραπλησίως δε διά την αυτήν αιτίαν, διεφθάρησαν (ΔΟΛΟΦΟΝΗΘΗΚΑΝ) οι ανά πάσαν την αρχόμενην λαμπρώς Φιλοσοφούντες. Αλλά και είς μη Φιλοσόφους, εσθήτι δε εκείνων χρωμένους, εχώρει ο φόνος» (κεφ. λε’).

Ο Θεοδόσιος ο «Μέγας» προτού εκδώση το περίφημο ανθελληνικό διάταγμα του (Τριακόσια Ενενήκοντα Ένα μ.Χ.), με το οποίο κλείσθηκαν οι ακμάζουσες ΕΛΛΗΝΙΚΕΣ ΦΙΛΟΣΟΦΙΚΕΣ ΣΧΟΛΕΣ, τα Μαντεία, οι Ναοί, τα Στάδια, οι βιβλιοθήκες κλπ., διέταξε επίθεση του στρατού του εναντίων των Ελλήνων κατοίκων της ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ, διότι είχαν αντιδράσει σε κάποιο στρατηγό που επέβαλλε βίαια τον Εκχριστιανισμό του Ελληνικού Πληθυσμού της πόλεως… 
Ο αυτοκρατορικός στρατός κατέσφαξε τουλάχιστον ΕΠΤΑ ΧΙΛΙΑΔΕΣ αντιχριστιανούς Έλληνες μέσα στον Ιππόδρομο της Θεσσαλονίκης (Δεκέμβριος του Τριακόσια Ενενήντα μ.Χ.). Την βίαιη εκμηδένιση των ακμαιοτάτων πνευματικών ερεισμάτων του Ελληνικού ολοκλήρωσε ο Ιουστινιανός, ο οποίος το Πεντακόσια Είκοσι μ.Χ., εξαπέλυσε τρομερό ΔΙΩΓΜΟ εναντίων των διανοουμένων και στρατιωτικοπολιτικών ηγητόρων, που δεν δέχονταν τα ΕΒΡΑΪΚΑ ΔΟΓΜΑΤΑ και παρέμεναν «ΕΘΝΙΚΟΙ». ΤΟ «Πεντακόσια Είκοσι Εννέα ο Ιουστινιανός έκλεισε και την «ΑΚΑΔΗΜΙΑ» του Πλάτωνα, την λαμπρή αυτή φιλοσοφική σχολή των Αθηνών, που λειτουργούσε συνεχώς επί ΕΝΝΙΑΚΟΣΙΑ ΔΕΚΑ ΕΞΗ ΧΡΟΝΙΑ….

Ιδού τη γράφει χαρακτηριστικά ένας σύγχρονος ΄Έλληνας κριτικός: «Και δεν κατάλαβα, ομολογώ, ποτέ μου, γιατί Έλληνας εγώ έπρεπε να μαθητεύω και να καταβάλλω φόρο «ιερού» θαυμαστού στην ΕΒΡΑΪΚΗ παιδεία- δηλαδή: σε μια ΞΕΝΗ Εθνική Παιδεία- να μου καθυβρίζουν δε, να μου διασύρουν, να μου σερβίρουν παραχαραγμένη τη ΔΙΚΙΑ μου ΠΑΙΔΕΙΑ, την Ελληνική!…» 
 Γιατί έπρεπε να σέβωμαι τον Αβραάμ, που ΑΝΘΡΩΠΟΘΥΣΙΑΖΕ το γιό του στον αόριστο κι αφανέρωτο κι αφηρημένο (μα και φανατικό διεκπεραιωτή εξ ουρανού όλων των εθνικών Εβραϊκών Υποθέσεων) Σαββαώθ; Και να βδελύσσωμαι, λέει, σαν «ειδωλολάτρη», τον Ωραίο και Τραγικό μου Αγαμέμνονα, που ανθρωποθυσίαζε επίσης, μα πιασμένος επιτέλους στο δόκανο ανθρωπίνων- και γι’ αυτό αληθινών – παθών (…).

Ενώ διόλου δε με πείθει –αν δεν είμαι εξ αρχής πιστός (ΑΡΑ: μη Έλληνας) του ίδιου ΑΙΜΟΔΙΨΟΥΣ Σαββαώθ- η τυφλή εκείνη (ανθελληνική και πάλι) «υπακοή» του ΑΒΡΑΑΜ Παιδοκτόνου στην «ανεξερεύνητη» (Τρισανθελληνικηκότατη !) βουλή του «Κυρίου» του- για τι; Για ποιο λόγο; Για να του «αποδείξη», μόνο, πως του είναι «πιστός»; Και να του το «αποδείξη», κιόλας όχι με το ίδιο χαρακίρι επιτέλους, παρά με τη φριχτή δολοφονία, λέει, του παιδιού του;….

(Τι απαίσια πράγματα! Τι βάρβαρα κι ΑΝΘΕΛΛΗΝΙΚΑ!!.).

 Δημήτρης Ι. Λάμπρου

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου