Αν η πνευματική υποταγή των άλλων Εθνών στην ιουδαϊκή δογματική φιλοσοφική και θεολογική τυραννία, που διαιωνίζεται με την απειλή της Κολάσεως, παρουσιάζη κάποιο ιστορικό ελαφρυντικό, ότι ….δηλαδή ο πνευματικός πολιτισμός τους διήνυε την «παιδική» του ηλικία και δεν είχε αναπτυχθή, ο πνευματικός εξανδραποδισμός του Ελληνισμού από τους Ιουδαίους αποτελεί ίσως το καταπληκτικώτερο φαινόμενο της παγκόσμιας ιστορίας.
Με τα συνήθη ιστορικά κριτήρια είναι αδύνατο να εξηγηθή πως ένα Έθνος πνευματικά υπανάπτυκτο εντελώς, όπως το εβραϊκό, κατώρθωσε να εξαλλοτριώση πολιτιστικά ένα άλλο Έθνος, το ελληνικό-έστω αν οι Έλληνες βρίσκονταν κάτω από ξένη πολιτική κυριαρχία, την ρωμαϊκή- του οποίου ο ηθικοπνευματικός πολιτισμός, η σκέψη και οι αντιλήψεις του περί θεότητας, περί ζωής και περί Κόσμου είχαν φθάσει στο ανώτατο σημείο που έφθασε ποτέ έως σήμερα το ανθρώπινο πνεύμα. Θα επικαλεσθούμε ενδεικτικά την εκτίμηση ενός ειδικού για τον ελληνικό ηθικοπνευματικό πολιτισμό.
-(Στ’ αλήθεια – γράφει ο Γάλλος ακαδημαϊκός JEAN RICHEPIN –έχουμε ανακαλύψει τίποτε, οτιδήποτε, στη φιλοσοφία, στη μεταφυσική, στη λογική, στην κοσμογονία, έπειτα από τους αρχαίους Έλληνες; Ότι έχουμε κάμει, όλο όλο, είναι ότι αναπτύξαμε τη μία ή την άλλη θεωρία τους. Η φιλοσοφία του Βάκωνος υπάρχει σε δύο γραμμές του Αριστοτέλη. Όλη η ατομική θεωρία υπάρχει στο Δημόκριτο. Όσο για τον Ηράκλειτο, διατύπωσε μόνος αυτός, και με πόση συντομία τρία από τα πιο ξακουστά συστήματά μας, όχι λιγώτερα. Ό ‘περί υπάρξεως αγών» βγαίνει κατ’ ευθείαν από το δικό του «πόλεμος πατήρ πάντων». Η «ταυτότης των αντιθέσεων» του Εγέλου είναι το ίδιο με το «ενάντια ταύτα». Και, τέλος, το «διαρκές γίγνεσθαι» διαφέρει σε τίποτε από το «τα πάντα ρεί» του Έλληνος;
Δεν παραλέιπω να σημειώσω πως όλα αυτά αναπτύσσονται και θα αναπτύσσωνται με το συλλογισμό, που όλες οι ποικιλίες του, με όλες τις δυνατές κατηγορίες της ανθρώπινης σκέψεως, έχουν καταγραφή από τον Αριστοτέλη. Και αν διατυπωθή σαν αντεπιχείρημα ή ένσταση ότι τα παραπάνω αναφέρονται στον Ελληνικό Λόγο και Στοχασμό, δηλαδή σε επώνυμους Έλληνες ερμηνευτές της θείας Οντότητας, της ουσίας του Κόσμου και της «φυσιολογίας» της ζωής και του πνεύματος και όχι στις σχετικές λαϊκές αντιλήψεις του Ελληνισμού, ιδού μερικές κρίσεις για την Ελληνική Μυθολογία, μέσα στην οποία συμπυκνώνεται η θρησκευτική και ηθική αντίληψη των απλών ανωνύμων προγόνων μας:
«Θα διαπιστώσετε- γράφει ο JEAN RICHEPIN, διεθνής αυθεντία στη μελέτη της Ελληνικής Μυθολογίας- ότι ο Έλλην, τόσο βαθειά λογικός και στοχαστικός, ήταν επίσης και ίσως μάλιστα πιο βαθειά ακόμη, κυρίως καλλιτέχνης. Αν τολμούσα, επί του προκειμένου, να θεωρήσω τον εαυτό μου, όπως λέγει ο Πλάτων, «μυθοποιόν», θα έκανα ευχαρίστως ένα νέο μύθο και θα έδινα στον Έλληνα δύο μητέρες, την Παλλάδα και την Κυπρίδα. Η δεύτερη θα ήταν η πιο αγαπημένη «γλυκειά μανούλα» του. Γιατί η Ομορφιά, ο έρωτας του Ωραίου, ο έρωτας του Έρωτα, η Χάρις και το Χαμόγελο, να τι στον Έλληνα, συνοδεύει πάντα και παντού τη Σοφία, το Λόγο. Αληθινή βασίλισσα του Ολύμπου και της Μυθολογίας του, είναι ακριβώς εκείνη που ο μεγάλος ποιητής Λουκρήτιος της έδωσε αυτό το ακτινοβόλο και παγκόσμια θριαμβευτικό όνομα, «HOMINUM DIVUMQUE VOLUTAS», Ανδρών και Θεών Πάθος…
Στη θέση ενός σκοτεινού, απλησίαστου, απάνθρωπου, εκδικητικού ΣΑΒΒΑΩΘ και των συνωμοτικών και αδίστακτων υπηρετών του, οι ΈΛΛΗΝΕΣ είχαν τοποθετήσει τους γεμάτους ανθρώπινα χαρακτηριστικά, χάρη και γλυκύτητα θεούς, ημιθέους και ήρωες τους. Το σκότος το είχαν καταυγάσει με το ελληνικό φώς και τον πρωτόγονο μυστικιστικό φόβο τον είχαν αντιμετωπίσει με την ήρεμη αυτάρκεια του Ελληνικού Λόγου. Οι μυστικιστές –συνεχίζει ο ίδιος μελετητής- φαντάζονται το θεό τους άφθαστο, μέσα στο άπειρο και το άγνωστο. Σ’ αυτό οφείλονται οι θρησκείες τους και σκοπός τους είναι η ΕΚΜΗΔΕΝΙΣΗ (του ανθρώπου) μέσα σ’ αυτόν το θεό, με την έκσταση, έστω κι αν τελικά αυτός ο θεός είναι η ΝΙΡΒΑΝΑ, δηλαδή το απόλυτο ΜΗΔΕΝ…
Ο Έλλην, λογικός και στοχαστικός, δεν παραδέχεται τίποτε που δεν μπορεί να περάση από το φίλτρο του λογικού του. Ότι του φαίνεται άφθαστο, το εγκαταλείπει, δεν προσπαθεί να το φθάση. Ότι του φαίνεται αδύνατο να το μάθη, το εγκαταλείπει τουλάχιστον μέχρι νεωτέρας διαταγής. Έχει την ελπίδα πως μια μέρα ίσως το κατανοήση’ έως τότε όμως πιστεύει πως είναι πιο άξιο, και για το θεό και για τον άνθρωπο, να προσπαθή να κατανοήση το θεό που ο ίδιος κατασκεύασε. Και σ’ αυτό ακριβώς ασχολείται ο Σοφός. Για τούτο οι θεοί του είναι πιο μεγάλοι, πιο ωραίοι, πιο ευτυχισμένοι απ’ τον ίδιο, αλλά συγχρόνως είναι και «κατ’ εικόνα και ομοίωσιν του», με τις δικές του αρετές, ακόμη και με τα ελαττώματά του, που τα εξηγεί, και με τα ένστικτά του, που μ’ αυτόν τον τρόπο τα θεοποιεί. Και γιατί όχι επιτέλους; Και θα μπορούσε κανείς να πή πως δεν έκαναν καλά, όταν διαβάζη τους γλυκύτατους μύθους που έγραψαν οι ποιητές κάτω από τα βλέμματα των θαυμασίων μορφών, που είχαν ζωγραφίσει ή σκαλίσει στο μάρμαρο τόσοι σπουδαίοι και υπέροχοι καλλιτέχνες;»
Αυτές οι οντολογικές και κοσμολογικές ιδέες του Ελληνισμού αποτελούν την μεγαλύτερη κατάκτηση του ανθρώπινου Πνεύματος και το πιο εντυπωσιακό βήμα του στον αιώνιο αγώνα του για την ιστορική απελευθέρωση και την αποτίναξη του Ζυγού, του Φόβου και της προλήψεως. Ό Έλληνας ανέβηκε θαρραλέα στον Όλυμπο και ανακάλυψε, ότι οι τρομερές, επίφοβες και κακοποιές δυνάμεις που εμφώλευαν εκεί πάνω, ο Κεραυνός, ο σεισμός, ο θάνατος, αλλά και οι αγαθοποιοί δαίμονες της σοφίας, της δικαιοσύνης, της θείας μουσικής κλπ., δεν ήταν άπιαστες, άφθαστες και υπερκόσμιες οντότητες, αλλά αλήθειες, απλές και οικείες, ανθρωπόμορφες προσωπικότητες, ο Ζεύς, ο Ήφαιστος, ο Πλούτων, η Αθηνά, η Θεά δίκη, ο Απόλλων κλπ. Και παίρνοντας τις αλήθειες αυτές μαζί του τις κατέβασε από τον ουρανό, το άγνωστο, τις μετέφερε στο σπίτι του, στις πόλεις του, τις ζωγράφισε ή τις σκάλισε με την ανθρώπινη μορφή τους, απέδωσε σ’ αυτές ανθρώπινες συνήθειες και τις έβαλε να κατοικήσουν μαζί του ειρηνικά, ΕΠΙ ΙΣΟΙΣ ΟΡΟΙΣ, αγαπημένα.
Τι καταπληκτική κατάκτηση! Και πόση αβυσσαλέα απόσταση μεταξύ του ΕΛΛΗΝΙΚΟΥ οντολογικού και κοσμολογικού ΦΩΤΟΣ από τη μία και του Εβραϊκού Δογματικού Θεολογικού και ΜΥΣΤΙΚΙΣΤΙΚΟΥ ΖΟΦΟΥ από την άλλη, τι ΓΙΓΑΝΤΙΑΙΟ ΧΑΣΜΑ μεταξύ του τόσο Ανθρώπινου, δηλαδή Θείου, Ελληνικού Πανθέου και του τόσο Απάνθρωπου, δηλαδή ΑΝΤΙΘΕΪΚΟΥ , ΙΟΥΔΑΪΚΟΥ ΣΒΒΑΩΘ!!..… Γι’ αυτό και η θεία Ελληνική Μυθολογία χαρακτηρίσθηκε από μια άλλη αυθεντία τον έξοχο Ουγγροελβετό κλασσικό φιλόλογο E. KERENYI σαν «η πρώτη Μυθολογία» και σαν «διδασκαλία για τους Θεούς που σύγχρονα είναι και Διδασκαλία για τους Ανθρώπους….!!
Η επιχείρηση της πνευματικής εξαλλοτριώσεως του Ελληνισμού από τον Ιουδαϊσμό, αρχίζει τον α’ μ.Χ. αιώνα και σκοπεύει αποκλειστικά στην υπονόμευση και εξάλειψη των ΥΨΗΛΟΤΕΡΩΝ και Λαμπρότερων κατακτήσεων του Πνεύματος μ’ όλα τα μέσα και μ’ όλες τις μεθόδους. Η έως τότε αμυντική στάση του Μωσαϊσμού, μετατρέπεται σε γιγάντια επίθεση από τον Χριστιανισμό, ο οποίος από τα πρώτα βήματα του δεν θέτει άλλο στόχο από τον ΕΛΛΗΝΙΣΜΟ, σαν σκέψη, σαν γνώση, σαν τρόπο ζωής, σαν αλήθεια…..
Σχόλιο Δαμιθάλη: Έτσι εξηγείται ο Κομμουνισμός του Προλετάριου, αφού δεν είμαι ψηλά στο Πνεύμα και στην Αριστεία, θα σας κατεβάσω στο επίπεδό μου για να ήμαστε το ίδιο…Τα σκουλήκια του Μωσαϊσμού μας έφεραν στο επίπεδό τους, μας έκαναν σκουλήκια να σερνόμαστε…ΞΥΠΝΗΣΤΕ ΕΛΛΗΝΕΣ!!!!Ο «Πρώτος» του Χριστιανισμού, ο «υιός Δαβίδ» Ιησούς, έχει σαφή επίγνωση του αντικειμενικού σκοπού της επιχειρήσεως και κρίνει, ότι «ήγγικεν η ώρα ίνα δοξασθή ο υιός του ανθρώπου» τη στιγμή που κάποιοι Έλληνες ζήτησαν να τον δούν. Οι Έλληνες είναι χρήσιμα «σκυλάκια» για τον Εβραϊσμό, που θα τον υπηρετήσουν, με την οικουμενική γλώσσα και τον οικουμενικό Ελληνικό Πολιτισμό, τρώγοντας τα ψίχουλα που θα τους πετάξη από το τραπέζι του…!!!!
Δημήτρης Ι. Λάμπρου
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου