Ὁ νηπιοβαπτισμός εἰς τόν Χριστιανισμόν ἐπεβλήθη μέτήν Α’ Οἰκουμενικήν σύνοδον.

Μέ νομοθετικόν διάταγμα ὁ Θεοδόσιος ἐπέβαλεν τήν ὑποχρέωσιν ὅλων τῶν πολιτῶν νά βαπτίζουν τά νεογνά των.
Μέ συμπληρωματικήν διάταξιν ἐπέβαλε ἀφαίρεσιν δικαιωμάτων πολιτῶν:  Ἤτοι τά ἀβάπτιστα τέκνα στεροῦντο δικαιωμάτων εἰς τήν πατρογονικήν κληρονομίαν.
Οἱ μή ἔχοντες δέ ἀγροτικόν κλῆρον θεωροῦντο νομικῶς δούλοι καί ἐπωλοῦντο στά ΔΟΥΛΟΠΑΖΑΡΑ. Μέ νέο δέ διάταγμα ἐπέβαλε θανατικάς ποινάς εἰς τούς παραβάτας.

Δεῖγμα ἐφαρμογῆς τοῦ νόμου οἱ 15.000 Θεσσαλονικεῖς πού ἐσφάγησαν, μέ τήν βοήθειαν των Γότθων (κατά Κεδρηνόν, Θεοφάνην καί  ἄλλους, ἐνῶ κατά Θεοδώρη τον ἱστορικόν ἦσαν 7.000 Θεσσαλονικεῖς πολίται) στόν Ἱππόδρομον καί “ἐχάρισαν” Εἰς τόν Θεοδόσιον τόν τίτλον τοῦ μεγάλου!!!

Πόσοι Ἕλληνες σήμερον τόν ἀποδέχωνται; 

Ἀλλά καί  ὁ  Ἰουστινιανός μέτόν Κώδικάν του θεσπίζει νόμους διά …τούς  ἀλητήριους Ἕλληνας!
Ἰουστινιάνειος Κώδικας: 1.10.10.:

«Ὅσοι ἔχουν κάποιο στρατιωτικό ἤ  ἄλλο ἀξίωμα ἤ μεγάλη περιουσία καί για νά κρατήσουν τά προσχήματα ἦλθαν νά βαπτισθοῦν ἄλλά ἀφήνουν τίς γυναίκες τους καί τά παιδιά τούς καί τά ὑπόλοιπα μέλη τοῦ οἴκου τούς μέσα στην Ἑλληνική πλάνη, διατάσσουμε νά  ἀπωλέσουν τά δικαιώματά τούς καί νά ὑποβληθοῦν σε ἀντάξιες τιμωρίες, ἀφοῦ εἶναι φανερόν πώς πῆραν τό βάπτισμα χωρίς καθαρή πίστη…».

Διά τήν ἐπίβλεψιν δέ τῆς ἐφαρμογῆς τῶν διατάξεων, ἡ διαπαιδαγώγησις ἀφαιρέθη ἐκ τῶν φυσικῶν γονέων καί  ἀνετέθη εἰς τόν ἀνάδοχον.
Αἱ ρίζαι ὅμως τῶν ἀρχαιοελληνικῶν παραδόσεων, τόν μετάλλαξε σήμερον εἰς τό πρόσωπον πού φέρει δῶρα κατά τάς ἑορτάς καί δέν ἐπιλαμβάνεται τῆς Χριστιανικῆς ἀγωγῆς τοῦ βαπτιζομένου τέκνου. Βεβαίως πάντοτε ὁ ἀνάδοχος προσφέρει εἰς τόν ἀναδεξιμαῖον δῶρα καί κατά τήν βάπτισιν τά λεγόμενα φωτίσματα (ροῦχα, χρυσούς σταυρούς καί ἄλλα).  Ἐπίσης, ἀπό τόν ναόν ἐπιστρέφωντας εἰς τήν οἰκίαν, ἐρρίπτοντο νομίσματα ὑπό τοῦ ἀναδόχου καλούμενα ὑπατεία ή μαρτυριάρικα.
Σήμερον ἐν τῆ οἰκία τοῦ βαπτισθέντος μοιράζωνται ταῦτα ἤ δίδωνται μικροί σταυροί. Τό λαμβανόμενον δέ “βαπτιστικόν”  ἀκολουθεῖ τόν χριστιανόν –ἀκόμη καί σήμερον– στήν φοίτησίν του, εἰς τόν γάμον, εἰς τήν ἐργασίαν του, ἀλλά καί εἰς τήν ταφήν του. Ἐφ΄ ὅσον δέβρέφος ἀβάπτιστον ἀποθάνει, ρίπτεται εἰς εἰδικόν λάκκον εἰς τινα γωνίαν τοῦ νεκροταφείου. Δέν γνωρίζω, ἐάν τοῦ ἐπιτρέπεται ἡ ταφή εἰς προϋπάρχοντα οἰκογενειακόν τάφον.
Τεράστιον τό δίκαιον τοῦ  Ἐπικουρείου Κέλσου, πού στόν  “Ἀληθή λόγον”  ἐλέγχει δριμύτατα τήν χριστιανικήν θρησκείαν διά τά Ἰουδαϊκά στοιχεῖα καί τίς πλαστογραφήσεις πού ἐδέχθη. Ἐπί πλέον οἱ  διωγμοί πού ὑπέστησαν οἱ πρῶτοι χριστιανοί προήρχοντο ὑπό Ρωμαίων κατακτητῶν.
Τούτους –ὡς ἀποδεικνύεται ἀνωτέρω– μετέφερον εἰς τούς Ἕλληνας ὀνομάζωντάς τούς Ἐθνικούς.  Εἰς ὁρισμένας περιπτώσεις –ὡς τῆς Ὑπατίας– τούς ὑπερέβησαν κατά κόρον.