«Εκ των οποίων Ελλήνων, όχι μόνο η φιλοσοφία αλλά και το γένος των ανθρώπων άρχισε». Diogenes Laertius Biogr. "Vitae philosophorum" 1.3.
«Ότι γνωρίζουμε σήμερα για τον αρχαίο κόσμο... δεν μας επιτρέπει να υιοθετήσουμε αρνητική στάση ως προς την παράδοση που τόσο συχνά επαναλαμβάνεται στα πιο σεβάσμια χρονικά. Ότι σε μια περίοδο που σχεδόν ξεπερνά την φαντασία ένας πολιτισμός υψηλού επιπέδου, απ’ τον οποίον κατάγονται όλοι οι πολιτισμοί, έλαμψε και τρεμόσβησε και σαν ένας συντριμμένος ήλιος έριξε το σπασμένο φως του στα πιο σκοτεινά σημεία του πλανήτη μας». J. J. Bahofen.
«Mοναδική ορθολογική υπόθεση εξακολουθεί να είναι ότι πρέπει να υπήρξε ένα μεγάλο αρχικό έθνος... το οποίο είχε προχωρήσει σ΄ ένα πολύ υψηλό βαθμό τελειότητας στην επιστήμη και τις τέχνες και έστελνε αποίκους σ΄ όλα τα σημεία του κόσμου που τελικά ήταν οι δάσκαλοι που διέδιδαν την γνώση». Σαλβαίν Μπαϊγύ.
«Στο μύθο, την πιστή εικόνα της αρχαιότερης εποχής μπορεί κανείς να βρει τις απαρχές». Γ. Γ. Μπαχόφεν.
«Απ΄ τη Σιβηρία μέχρι τις νότιες θάλασσες, μύθοι, παραδόσεις, έθιμα και ταμπού έχουν εκπληκτική ομοιότητα. Συμπέρασμα: Η ΕΞΕΛΙΞΗ πραγματοποιήθηκε σ’ ένα και μόνο κέντρο» Ε. G. Davis.
Ο χαμένος παράδεισος των μύθων και των θρύλων όλων των λαών, δεν είναι διόλου απίθανο να έχει πράγματι για μοναδική του αφετηρία έναν αρχαιότατο ανθρώπινο πολιτισμό, που αν και χαμένος στα βάθη των χιλιετηρίδων, αφήνει μέσα από τους διασωθέντες θρύλους και μύθους, έναν φωτεινό αποτύπωμα της ύπαρξης του και έναν γλυκό απόηχο εκείνης της αρχαίας, της πρώτης ανθρώπινης κοινωνικής επιτυχίας.
Δεν είναι καθόλου περίεργο, ούτε αθέμιτο, να επιχειρείται ιδιαίτερα σήμερα από πολλούς και διαφόρους λαούς του κόσμου, να αποδειχθεί ότι των δικών τους αρχαίων προγόνων η δόξα, είναι αυτή που δημιούργησε τον πιθανό αυτόν αρχικό ευεργέτη πολιτισμό.
Πάνω σ’ αυτή την πολιτισμική κούρσα οικειοποίησης του χαμένου αυτού υποθετικού παραδείσου, γράφτηκαν και γράφονται ακόμα, οι πιο απίθανοι ισχυρισμοί[1] Γενικά στην ευγενική αυτή κατεύθυνση σταχυολογούνται και τα τελευταία ίχνη των επιχειρημάτων, για να στηριχθεί η πιθανή αυτή προγονική δόξα.
Τι συμβαίνει όμως και ο πληθωρικός ελληνικός θησαυρός, των αρχαιότατων θρύλων και των ατέλειωτων μυθιστορίσεων, μένει αναξιοποίητος; Θα ήταν μάλλον ακατανόητο, υποτιμητικό, έως και ύποπτο, να αρνηθούμε στους Έλληνες, που διαθέτουν τέτοιο απίστευτο μυθολογικό εκτόπισμα, να διεκδικήσουν ισότιμα τον ισχυρισμό, ότι δικός τους ήταν ο υποθετικός αυτός χαμένος "παράδεισο" και απ’ τα συντρίμμια του δικού τους προγονικού ήλιου, γεννήθηκαν οι σημερινοί πολιτισμοί.
Πριν προχωρήσουμε λοιπόν στην ενδιαφέρουσα έρευνά μας, ας καταθέσουμε κι εμείς με τη σειρά μας, μια μικρή σειρά συλλογισμών στην κατεύθυνση αυτή, αφήνοντας τον αναγνώστη να κρίνει ελεύθερα, αν μπορούν όλα αυτά, να εξελιχθούν σε επιχειρήματα υπέρ της πιθανής μεσογειακής πολιτισμικής κοιτίδας της ανθρωπότητας:
«Στον Όλυμπο... τον καιρό του Κρόνου... (οι άνθρωποι) σαν θεοί έχοντας ξέγνοιαστη ψυχή, ζούσαν ολότελα χωρίς πόνους και κόπους κι ούτε τα φοβερά γεράματα ήταν πάνω τους και πάντα ίδιοι στα πόδια και στα χέρια χαίρονταν στα συμπόσια μακριά απ΄ όλα τα δεινά. και πέθαιναν σαν απ’ τον ύπνο δαμασμένοι. Όλα τα καλά τα είχαν και καρπό πολύν και άφθονο έφερνε η ζωοδότρα γη μόνη της κι αυτοί (οι ολύμπιοι άνθρωποι) θέλοντάς το, ήσυχοι τα έργα τους μαζί με πολλά αγαθά μοιράζοντο με άλλους. Προστατεύοντας (τους άλλους ανθρώπους) απ’ τα δεινά, αγνά πάνω στη γη πνεύματα ονομάσθηκαν... φύλακες των θνητών ανθρώπων... γυρίζοντας όλη τη γη πλουτοδότες έγιναν (των ανθρώπων) και βασιλικά πήραν προνόμια». Hesiodus «Opera et dies» 110-125.
Η εικόνα του Ησιόδου, με την ελληνική παραδείσια γη και με διοικητικό κέντρο τον επιβλητικό Όλυμπο είναι ανάγλυφη. Όλα δείχνουν ότι στην μακρινή εκείνη προ του Διός εποχή, την εποχή δηλαδή του Κρόνου, η ελληνική γη κλιματολογικά ήταν ιδιαίτερα ευνοημένη.[2] Οι μετατοπισμένες ζώνες των βροχοπτώσεων πρέπει για χιλιετηρίδες ολόκληρες να ευνόησαν την ευρύτερη περιοχή, φέρνοντας στα δάση γύρω απ’ τον Όλυμπο τέτοια παραδεισένια αφθονία, ώστε οι πρώτοι γηγενείς (αυτόχθονες) αρχαιο-πελασγοί, να ευημερούν σε τέτοιο βαθμό που θεληματικά πλέον, «θέλοντάς το», αποφάσισαν να μοιραστούν τα αγαθά του πολιτισμού τους, με τον υπόλοιπο κόσμο. Μαζί βέβαια με τα υλικά αγαθά και την τέχνη της επιβίωσης, μοίρασαν στον κόσμο και το υπόλοιπο φως της γνώσης, ώστε να γίνουν εντελώς φυσικά ισόθεοι ευεργέτες και διανομείς των αγαθών του ευγενικού αυτού πρωτογενούς πολιτισμού.
Έναν τέτοιο ακριβώς εντυπωσιακό πολιτισμικό απόηχο έχει να μας παραδώσει ο μύθος του Τριπτόλεμου με τον μύθο της διάδοσης της καλλιέργειας των σιτηρών:
«Λένε ότι καθώς το σιτάρι φύτρωνε άγριο μαζί με τα αλλά αγριοβότανα και οι άνθρωποι δεν το γνώριζαν, η Δήμητρα η κόρη του Κρόνου και της Ρέας πρώτη αυτή το μάζεψε και την κατεργασία του σκέφτηκε. Έμαθε δε στους ανθρώπους την τέχνη να το σπέρνουν καθώς και την φύλαξη του... έδωσε δε στον Τριπτόλεμο την εντολή να δώσει αυτό το δώρο της σε όλους τους ανθρώπους και να τους διδάξει κάθε τι που έχει σχέση με την καλλιέργειά του. Μερικοί λένε ότι εισήγαγε και τους νόμους, στους οποίους οι άνθρωποι πειθάρχησαν και συνήθισαν έτσι να είναι δίκαιοι μεταξύ τους την, δε Θεά που τους νόμους αυτούς παρέδωσε εξ αυτού ονόμασαν Θεσμοφόρο» Diodorus Siculus Hist. 5, 68.Εικόνα του Τριπτόλεμου στο φτερωτό του άρμα
Είναι λοιπόν εξαιρετικά πιθανό, οι ευγενείς αυτοί μεσογειακοί άνθρωποι: «γυρίζοντας όλη την γη, σαν τα πρώτα αγαθοποιά πνεύματα, προστάτες και φύλακες των θνητών ανθρώπων», να όργωσαν τις υπόλοιπες πρωτόγονες κοινωνίες ολόκληρου του τότε γνωστού κόσμου και να έσπειραν πράγματι τον σπόρο του πολιτισμού,[3] χαρίζοντάς τα αγαθά των πρώτων εφευρέσεών τους και κατευθύνοντάς τους άλλους λαούς στοργικά έξω απ’ τα αδιέξοδα της μίζερης αμάθειας. Οι δε ευεργετηθέντες, από αυθόρμητη ευγνωμοσύνη, τούς ανακήρυξαν θεούς και βασιλείς των! Αυτά τουλάχιστον φαίνεται να λέει, όχι μόνο ο Ησίοδος, αλλά και ένα μεγάλο μέρος της υπόλοιπης μυθιστορίας των Ελλήνων!
Πράγματι, ακόμα και οι παραδόσεις των άλλων λαών, φαίνεται να επιβεβαιώνουν μια τέτοια πιθανότητα και να προσδιορίζουν την μεσο-γαία (Μεσόγειο) ως το πραγματικό κέντρο της πρωτο-πολιτισμικής αυτής εξέλιξης, με τους ευεργέτες "λευκούς εκπολιτιστές",[4] που αφήνοντας τον παραδεισένιο τόπο τους, γύρο απ' στους πρόποδες ενός ψηλού εύφορου μυθικού βουνού, έφθασαν στη χώρα τους και τους χάρισαν τα ειρηνικά δώρα του πολιτισμού.
Δεν είναι λοιπόν καθόλου περίεργο ότι συνεχώς πληθαίνουν οι αρχαίες και νεότερες ενδείξεις για μια παγκόσμια σχεδόν παρουσία των ελληνο-μεσογειακών εκπολιτιστών, σ’ όλα τα πέρατα του αρχαίου κόσμου. Χωρίς να είναι ιδιαίτερο αντικείμενο του παρόντος βιβλίου, η διεκδίκηση απαρχών του πολιτισμού, νομίζω θα ήταν χρήσιμο να θέσουμε προς εκτίμηση, λίγες ενδεικτικές μαρτυρίες που συνηγορούν στην ιδέα της ανατολικής μεσογείου ως κοιτίδα του πιθανού αυτού πρωτο-εκπολιτισμού των λαών.
Έτσι απ' τον Νότο έχουμε τους Αιγύπτιους να ομολογούν στο Σόλωνα μέσω του πλέον υπεύθυνου εκπροσώπου τους, του ιερέως του Ναού της Ναΐθ (Αθηνάς) ότι από Βορρά ήρθε σ’ αυτούς ο πολιτισμός της Αθηνάς, χίλια χρόνια μετά την εδραίωση του στην Ελλάδα: «Ο (Αιγύπτιος) ιερέας λοιπόν του είπε: Δεν θα σου το αρνηθώ Σόλωνα. Θα σου τα πω όλα, τόσο για χάρη σου, όσο και για χάρη της πολιτείας σου, αλλά κυρίως για χάρη της θεάς (Αθηνάς) που προστάτευσε, ανέθρεψε κι εκπαίδευσε και το δικό σας και μετά το δικό μας τόπο, αρχίζοντας από σας χίλια χρόνια πιο πριν... Η διάρκεια του πολιτισμού μας όπως λένε τα ιερά μας βιβλία είναι οκτώ χιλιάδες χρόνια. Θα σου μιλήσω λοιπόν με συντομία για τους νόμους και τα υπέροχα έργα των συμπολιτών σου που έζησαν πριν από εννέα χιλιάδες χρόνια».[5]
Αλλά και ο Φίλωνας Βύβλιος λέγει: «Ελθών δε ο Κρόνος εις Νότου άπασαν την χώραν της Άιγυπτου παρέδωκεν θεώ Τααύτω[6], ίνα βασιλεία αυτού γίνεται» Eusebius Praep. Evang. 1.10.38.
Για το Βορρά και τους Υπερβορείους, είναι μέγα το πλήθος των αναφορών που έχουν διασωθεί και μαρτυρούν την αναγνώριση του Νότου, σαν την κοιτίδα και την αφετηρία του εκπολιτισμού τους: «Εκλήθησαν δε Υπερβόρειοι από κάποιον Αθηναίο ή κατ΄ άλλους Θεσσαλό, άλλοι δε λέγουν από Υπερβορέου Πελασγού του Φορωνέως, άλλοι δε έχουν την γνώμη ότι οι Υπερβόρειοι απ’ τους Τιτάνες κατάγονται και ο (ηγέτης) τους ο Αρίμασπος οδήγησε να εγκατασταθούν πέρα από το βορρά».[7]
Αλλού διαβάζουμε για σχέσεις αμοιβαιότητας αλλά και συγγένειας: «εκ δε των υπερβορείων ο Άβαρις εις την Ελλάδα κατέληξε, την παλαιάν να διασώσει προς τους Δηλίους εύνοιαν αλλά και συγγένειαν»[8]
Ο υπερβόρειος αυτός θεόφιλος λαός, που δεν έχει προσδιορισθεί ακόμα με σαφήνεια [9], μπορεί τουλάχιστον κατά μιαν εκδοχή να καυχάται για την καταγωγή της Λητούς της μητέρας του Απόλλωνα![10] Γι' αυτό και κάθε χρόνο έστελναν αφιερώματα (τάματα) στο Δήλιο ναό του Απόλλωνα, για περισσότερο από χίλια χρόνια, τιμώντας τη μητρική γη των προγόνων του την Ελλάδα.
Από την Ανατολή έχουμε επίσης ενδείξεις και αναφορές. Κατά την ινδική παράδοση, από τη Δύση έρχονται οι θεοβασιλείς της ευδαιμονίας και της προόδου: «Όταν το μεγάλο TAO (εποχή των θεών) επικρατούσε στη γη, οι άνθρωποι ζούσαν ευτυχισμένοι. Ο κόσμος αποτελούσε μια κοινότητα. Οι κυβερνήτες του ήσαν άνδρες ικανοί, φωτισμένοι και δίκαιοι και οι πράξεις τους ήσαν ειλικρινείς. Την εποχή εκείνη επικρατούσε στη γη αρμονία... Ήταν η εποχή της ΜΕΓΑΛΗΣ ΣΥΝΕΠΕΙΑΣ».[11]
Σ’ ένα άλλο κινέζικο κείμενο «Ι Τζίνγκ» σημειώνεται η κοιτίδα του εξαιρετικού εκείνου πολιτισμού: «Τ’ ανάκτορα του (αυτοκρατορικού βασιλέα)... βρίσκονταν στη χώρα της Υπέρτατης Ευδαιμονίας της Δύσης κοντά σ’ ένα βουνό, γύρω απ’ το οποίο απλώνονται μεγαλοπρεπείς κήποι. Εκεί ζούσαν οι άνθρωποι, μια ζωή όλο εορτές και συμπόσια».[12]
Ο Αρριανός γράφει σχετικά: «Όταν ο Διόνυσος ήλθε στην χώρα των Ινδών κραταιός έγινε ανάμεσα τους και πόλεις δημιούργησε και νόμους, του οίνου δε την τέχνη και την σπορά των σιτηρών διέδωσε και σπόρους όχι λιγότερους απ' του Τριπτόλεμου παρέδωσε οτε εκ Δήμητρος εστάλη σπείρειν την γην πάσαν» Flavius Arrianus Hist. 7.5.
Στην Δύση τώρα και σε ινδιάνικο αρχαίο κείμενο της Γουατεμάλας, ή «POPOL VUΗ» λέει για τους πρώτους αποικιστές της Αμερικανικής Ηπείρου: «Εκεί που βγαίνει ο Ήλιος (συνεπώς Ανατολικά, άρα γιατί όχι Μεσόγειος) εγεννήθησαν οι πρώτοι (πολιτισμένοι) άνθρωποι... (αυτοί) ήλθαν και εγκαταστάθηκαν στη χώρα μας». [13]
Για όσους μάλιστα νομίζουν ότι η μεγάλη ήπειρος της Αμερικής (όπως σήμερα ονομάζεται) ήταν άγνωστη και συνεπώς ανύπαρκτη στους Έλληνες εκείνης της περιόδου, παραθέτουμε την γλαφυρή περιγραφή του Πλάτωνα που σαφέστερη δεν μπορεί να την κάνει κανείς: «τότε μπορούσε κάποιος να διασχίσει την θάλασσα εκείνη γιατί στην είσοδο της, που εσείς ονομάζετε Ηράκλειες στήλες, (σημερινό Γηβλαρτάρ) υπήρχε ένα νησί... απ' το νησί αυτό μπορούσε κανείς εκείνη την εποχή να περάσει στ' αλλά νησιά και στη συνέχεια στην ΑΠΕΝΑΝΤΙ ΗΠΕΙΡΟ, η οποία βρισκόταν γύρω από εκείνον τον αληθινό ωκεανό»! Πλάτων Τίμαιος 25 a.
Λίγο πριν τυπωθεί το παρόν βιβλίο (το 1995) απ’ τις τηλεοπτικές ειδήσεις και με τον πλέον επίσημο τρόπο ανακοινώθηκε ότι: «όπως βεβαιώνουν Ευρωπαίοι και Αμερικανοί επιστήμονες ευρήματα στην Αμερικανική ήπειρο βεβαιώνουν ότι οι Έλληνες προηγήθηκαν του Κολόμβου στην ανακάλυψη της Αμερικής τουλάχιστον κατά 2.500 χρόνια».
Την πιθανότητα μιας τέτοιας πολιτισμικής επαφής στην αρχαιότητα επισημαίνει στον πρόλογο της τετράτομης μυθολογίας του και ο διάσημος μυθολόγος Ρόμπερτ Γκράιβς λέγοντας: «τον Τλαλόκ (μεξικάνικη θεότητα των Μασατέκων) τον γέννησε ο κεραυνός, το ίδιο και τον Διόνυσο. Ο Τλαλόκ φορούσε στεφάνι από φίδια το ίδιο και ο Διόνυσος. Ο Τλαλόκ κατέφυγε κάτω απ' το νερό, το ίδιο κι ο Διόνυσος... Το έμβλημα του Τλαλόκ ήταν ο Φρύνος το ίδιο ήταν και του Άργους. Σε ποια εποχή άραγε ο Ευρωπαϊκός πολιτισμός και ο κεντροαμερικανικός βρέθηκαν σε επαφή;».
Πλήθος δε ελληνικών λέξεων παρέμειναν αψευδείς μάρτυρες της παρουσίας των Ελλήνων, στην μακρινή αμερικανική ήπειρο απ’ την εποχή ακόμα του Κρόνου.
Ο Αλεξάντερ Φον Χούμποζι ένας απ’ τους πρώτους μελετητές των Αζτέκων, όταν διαπίστωσε τις σχέσεις των προκολομβιανών αμερικανικών λέξεων με την ελληνική γλώσσα αναφώνησε: «Μα αυτά είναι καθαρά ελληνικά».[14] Να εν συντομία λίγες τέτοιες λέξεις:
|
Ιτζάμνα (ίαμα): θεός της ιατρικής Τεό: θεός ή θεά Αετό: Αετός Νου: Νούς Μανάω: Μανθάνω |
Μελέ: μελωδία Λαουή: Λαός Άλιος: Ήλιος Σελή: Σελήνη Πουραμάνκο: Πυραμίδες. |
Δεν είναι βέβαια στους ιδιαίτερους στόχους αυτού του βιβλίου, να επιμείνουμε στις λεπτομέρειες που φωτίζουν τη μεγάλη προϊστορική παρουσία των Ελληνο-Πελασγών. Αλλά, όταν απ’ όλα τα σημεία του γνωστού κόσμου, η Μεσόγειος προσδιορίζεται σαν το λίκνο του πολιτισμού, γίνεται ολοένα και λιγότερο πιθανό, να βρεθεί άλλος λαός απ' τους πληθωρικούς εραστές της προόδου Έλληνες, για να σηκώσει τόσο άξια το βάρος της πιθανής αυτής κληρονομιάς.
Οι διεκδικήσεις των πολιτισμικών απαρχών, θα ενταθούν στο μέλλον και πολλά σοβαρά προνομία θα κριθούν απ΄ την κατοχύρωση αυτής της δόξας. Οι πρωτοπόροι λοιπόν στις παντοειδείς τέχνες του πολιτισμού Έλληνες, με την εκτενέστερη μυθολογία ανάμεσα στους λαούς όλου του κόσμου, έχουν κάθε λόγο να παραμένουν δραστήριοι στην κούρσα των διεκδικήσεων ενός βαρύτιμου επάθλου, ενός τέτοιου πιθανού πρωτο-πολιτισμού.
Εικόνα: Ο δίσκος της Φαιστού η καλύτερη απόδειξη του γραπτού πολιτισμού της ανατολικής μεσογείου.
Για κάποιους βέβαια η αναζήτηση του συντριμμένου ήλιου της αρχαιότητας είναι υπόθεση απλή, αφού δέχονται ότι η κοιτίδα διάδοσης, είναι αυτονόητα ταυτόσημη με την κοιτίδα της πολιτισμικής εξέλιξης: «η λεκάνη της ανατολικής μεσογείου εκεί όπου ανεπτύχθη ο ελληνικός πολιτισμός μας, Η ΘΑΛΑΣΣΑ ΤΩΝ ΘΕΩΝ, με το ωραιότερο κλίμα, υπήρξε η περιοχή όπου κατόρθωσε ο άνθρωπος να σπάσει τα δεσμά της πρωτόγονης σκέψης. Εκεί φέρεται ότι συνετελέσθη το πρώτον η εξέλιξη του ανθρώπινου εγκέφαλου και η προετοιμασία της σκέψης» ARABURG CAMILL η γένεσις της ανθρωπότητας
Μ. Καλόπουλος
[1] Η E. Davis στο βιβλίο της «Το πρώτο φύλο», επιχειρεί με σοβαρότητα να αποδείξει, ότι οι Σκανδιναβοί ήταν οι εκπολιτιστές του κόσμου. Βασικότερο της επιχείρημα... το γεγονός ότι οι Σκανδιναβοί είναι ακόμα κατ' εξοχήν ξανθοί γαλανομάτες!
[2] Για ιδανικές κλιματολογικές συνθηκες κάνει λόγο και ο Πλάτωνας: «Η Θεά Αθηνά πρόσεξε ότι το καλό κλίμα που επικρατούσε εκεί, θα δημιουργούσε ανθρώπους με εξαιρετική σωφροσύνη» Plato Phil. Tim. 24.c.5 to 24.d.2.
[3] Τα ιδια ισχυρίζονται και οι Αιγύπτιοι για τον Όσιρη τον κυρίαρχο θεό της Αιγύπτου. Βλ Πλούταρχος: Περί Ίσιδος και Οσίριδος.
[4] Μάλιστα λέγεται πως μια τέτοια προφητεία, (επιστροφής αυτών των φιλικών εκπολιτιστών λευκών ανθρώπων), στάθηκε η αφορμή που οι εκατοντάδες χιλιάδες των ιθαγενών φυλών, υποδέχθηκαν φιλικά το 1519 τους λευκούς εκείνους αιμοσταγείς τυχοδιώκτες, όπως τον Ισπανό Χερνάντο Κορτέζ και τους τετρακόσιους λυσσαγμένους για χρυσάφι Κονκισταντόρες του. Όταν κατάλαβαν το λάθος τους, ήταν ήδη αργά. «θεοί τάφοι και σοφοί» Orig. Title: «Gotter, graber und geleherte» σελ. 315.
[5] Πλάτων Τίμαιος 23,d,e.
[6] Ο Θεο-βασιλέας Ταυτός, σύμφωνα πάλι με τον Ευσέβιο (Praep Evang 1.9.24) είναι, «ο των γραμμάτων την εύρεσιν επινοήσας, ο Θώθ των Αλεξανδρινών και ο Ερμής των Ελλήνων». Πρόκειται δηλαδή προφανώς για των μετονομασθέντα σε Ερμή Τρισμέγιστο.
[7] Scholia in Pindarum Scholia in Olympionicarum carmen O 3,28a,3. // Hecataeus Abderita Hist.3a,264,F.9.1 3a.
[8] Hecataeus Abderita Hist. 3a,264,F.7.23.
[9] Συγκεχυμένη παραμένει η ταυτότητα των Υπερβορείων. Υπάρχουν όμως και σαφέστεροι προσδιορισμοί: «Των Υπερβορέων χώρα ως και νυν Δούναβης λέγεται» Scholia in Pindarum O 3.25b.3. Άλλοι θεωρούν την χώρα των Υπερβορείων κάπου: «στους τόπους των Κελτών κατά τον ωκεανό είναι νήσος όχι μικρότερη της Σικελίας» Hecataeus Abderita Hist. 3a,264,F.7.5.
[10] Diodorus Siculus Hist.2.47.1.5.
[11] HOU WAI-LV, Ιστορία της κινεζικής φιλοσοφίας.
[12] Υ. Κιγκ βιβλίο μεταμορφώσεων.
[13] POPOL VUH Συλογή αρχαίων Ινδοαμερικανών παραδόσεων. Υπό DELTA COELTZ AND SYLVANUS G, MORLEY & Η Προϊστορία των Ελλήνων. Π. Ιωαννίδης, σ. 159.
[14] Περιοδικό πολιτισμικών ανακοινώσεων «Δαυλός» 148/8668.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου