“Τά προσόντα τῶν Ἐπισκόπων”...
πού θέλει
τούς “ἁγίους” ἐγγάμους,
ὥστε νά διαθέτουν τήν ἔξωθεν καλήν μαρτυρίαν... καί διά νά ἀναλάβουν τό...
ποίμνιον!
Ἐκτός τούτων ἀπό αἰώνων ἁγιοποιοῦν φονεῖς, σφαγεῖς, Μασώνους, ἀβάπτιστους.
Ἀπαιτεῖται ἀπαρίθμησις;
Ἀρχή κάμω από τόν “Μέγα” Κωνσταντίνον ὅστις... ἐβαπτίσθει ὑπό αἰρετικοῦ ἐπισκόπου ἐπί τῆς νεκρικῆς κλίνης!!
Ἐν συνεχεία ἀναφέρομαι εἰς τόν Πόντιον Πιλάτον
πού ἡ Χριστιανική-Κοπτική Ἐκκλησία ἁγιοποίησεν μέ τό ἑξῆς σκεπτικόν: Ἀνεφέρετο εἰς τάς γραφᾶς ὅτι θά ἐσταυρώνετο ὁ “υἱός τοῦ θεοῦ”. Ὁ Πιλάτος ἔδωσε τήν ἐντολήν “λαβών” τήν ἀμαρτίαν, ἐνῶ ταυτοχρόνως ἐξεπλήρωσε καί τόν “θεολογικόν ρόλον” πού εἶχαν προείπει οἱ Προφῆται!
Παραλλήλως ἀρνοῦνται τήν ἁγιοποίησιν τοῦ Ἀθανασίου Διάκου καί κυρίως τοῦ Κοσμᾶ τοῦ Αἰτωλοῦ. Τόν τελευταῖον μάλιστα, ἐπί τό λαϊκότερον ἀποκαλοῦν: Πατροκοσμάν!
(Ἐκτός ἄν ἀπεκλείσθη ἡ ἁγιοποίησίς του ἐκ τῶν γραφομένων του:
«...Ἔμαθα πώς μέ τήν χάριν τοῦ Κυρίου μας δέν εἶσθε Ἕλληνες, δέν εἶσθε ἀσεβεῖς, αἰρετικοί, ἄθεοι, ἀλλά ὀρθόδοξοι Χριστιανοί...»!).
Ἐπί τῶν ἡμερῶν μᾶς (1992) ἐγένετο ἁγιοποίησις τοῦ Χρυσοστόμου Σμύρνης. Ἡμεῖς –τό ἐκκλησίασμα– ἐπροτείναμεν: Ἐφόσον τό 1969 οἱ Τέκτονες τόν ἀναγράφουν μεταξύ τῶν μελῶν τῆς Στοᾶς “Ἰωνίας”, νά ἀνακηρυχθῆ Ε Θ Ν Ο Μ Α Ρ Τ Υ Σ. Ἅλλως νά ἀνακηρυχθῆ ΑΓΙΟΣ ἐκθέτοντας ὅμως τούς πλαστογράφους. Οἱ ἁφελεῖς ἀκόμη ἀναμένουν!
Παρά ταῦτα, ἡ ἐπιλογή,
κτῆσις καί μεταβολή τοῦ ὀνόματος
εἶναι ἐφικτή καί ὑπό
τῆς ἐκκλησίας
καί διά τοῦ νόμου. Παραδείγματος χάριν: Ἐπί μεταβολῆς θρησκεύματος.
Ἐπί διαπιστουμένης ἀλλαγῆς
φύλου. Ἐπίμοναχικῆς
κουρᾶς.
Ἡ ἐκκλησία δέν θεωρεῖ τό–κατά τό μυστήριον τοῦ βαπτίσματος– δοθέν ὄνομα ἀμετάβλητον καί δή διά τελετῆς
μή ἐχούσης
μυστηριακόν χαρακτῆρα. Δέχεται δηλαδή κατ’ ἀρχήν
μεταβολήν βαπτιστικοῦ ὀνόματος.
Διεκδικεῖ ὅμως τήν
ἁρμοδιότητα νά
κρίνη διά τῶν ἰδίων τῆς ὀργάνων. Ἡ διαφορά δηλαδή Ἑκκλησίας καί Πολιτείας παραμένει δικονομική καί οὐχί οὐσιαστική.
Ἀγνοῶ μέ ποίαν ἀφορμήν
ἐγένετο μετονομασία κατά τήν ἀρχαιότηταν. Π.χ. ἡ μήτηρ τοῦ Μ. Ἀλεξάνδρου ὀνομάζετο Πολυξένη, οὖσα παιδίσκη. Κατά τήν ἐφηβείαν καί πρίν τόν γάμον μετά Φιλίππου ἐκαλεῖτο Μυρτάλη. Μετά τοῦτον παραμένει
γνωστή ὡς Ὀλυμπιάς.
Ἀγνοῶ ἐπίσης τί ἐπέβαλεν τήν
μετονομασίαν τοῦ φιλοσόφου Ἀριστοκλέους εἰς Πλάτωνα. Ἧτο βεβαίως γνωστός διά τό εὗρος τῶν ὥμων, ἀλλά καί τῶν ἀντιλήψεών του, ὅτε ὁ Ἀργεῖος διδάσκαλος τῆς πάλης Ἀρίστων τόν μετονόμασεν Πλάτωνα. Διατί ἐπεκράτησε ὅμως τό παρωνύμιον;
Μία τελευταῖα κατηγορία, εἶναι αὐτῶν πού δηλώνουν ἄλλο ὄνομα στό ληξιαρχεῖο ἤ στην κοινωνίαν, διά νά ἀποφύγουν τήν ἀντιπάθεια
τινῶν ὡς
προερχόμενοι ἐξ ἄλλης φυλῆς. π.χ. ὡς
“περιουσίων”. Οὕτω ὁ Ἀαρών μετονομάσθη εἰς Κωνσταντίνον καί διετέλεσεν
πρωθυπουργός ἐν Ἑλλάδι.
Ἀπαιτεῖται ἑρμηνεία τῆς μετονομασίας; Ἀσφαλῶς καί τό ἀπεκάλυψεν ἀργότερον, ἀλλά ἐκ τοῦ ἀσφαλοῦς.
Ἐπίσης κατά τήν Γερμανικήν Κατοχήν,
μετονομάσθησαν “περιούσιοι” τινές καί διά να ἀποφύγουν
τό μῖσος
τῶν δυνάμεων κατοχῆς ἔλαβον
ταυτότητας μέ Ἑλληνικόν ὀνοματεπώνυμον.
Ἀγνοῶ
πόσοι τίς
ἐπέστρεψαν
ἤ ἄν
χρησιμοποιοῦν βεβαίωσιν
ταυτοπροσωπείας.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου