Περιτράνως ἀπεδείχθη πώς τό οἰκοδόμημα τῆς Ἑλληνικῆς γλώσσης ἀποτελεῖ Μέγιστον μνημεῖον.

«Εῖναι ὁ τελειότερος ἆθλος καί ἡ μεγαλύτερη ἐποποιΐα τοῦ ἀνθρωπίνου πνεύματος»

Ἡ γραφή δέ, ἀποτελεῖ τήν μεγαλυτέραν ἀνθρωπίνην ἐφεύρεσιν,  (με ἐφευρέτην τόν Μουσαῖον) ἐνῶ τά βιβλία σπᾶζουν τά δέσμά τοῦ χρόνου.

Δικαίως θεωρεῖται μήτηρ ἁπάντων τῶν γλωσσῶν. Βασίζεται εἰς τά μαθηματικά, εἰς τήν μουσικήν, εἰς τήν ἁρμονίαν.


Τό ἀλφάβητόν της λογικόν, ἁπλοῦν καί κατ΄ἐξοχήν φωνητικόν.

Οἱ κανόνες του  ἐπίσης ἁπλοί καί λογικοί.
Ἀποτελεῖ βάσιν διά τήν δημιουργίαν σημαντικῶν ἀλφαβήτων ὅπως τό Κυριλλικόν καί Λατινικόν, πού ὅμως δέν ἔχουν οὔτε  “ἄλφα” οὔτε “βῆτα”  (ἐκ τοῦ ἄλφα, ἀλφαίνω=μανθάνω, κτῶμαι διά κόπου,  καί βήτα, βαίνω=προχωρῶ).